روایاتی در مورد نمازهایی هنگام توبه حضرت آدم(ع) وجود دارد:
1. امام حسن مجتبی(ع) به نقل از امام علی(ع) میفرماید که عدّهاى از یهود نزد پیامبر اسلام(ص) آمده و داناترین آنها درباره مسائلی از آنحضرت سؤالهایی کرد؛ یکی از این پرسشها این بود که چرا خداوند عزّ و جلّ این نمازهاى پنجگانه را در طول شبانه روز در پنج نوبت بر امّت تو واجب کرد؟ پیامبر در قسمتی از سخنان خود(که به پرسش ما مربوط است) فرمود: «…نماز مغرب، همان ساعتى است که خداوند عزّ و جلّ بر آدم(ع) بخشید و توبه او را در آن موقع قبول فرمود. فاصله میان وقتى که آدم از آن درخت تناول کرد تا موقعى که خداوند عزّ و جلّ توبه او را قبول کرد سیصد سال بود بر حسب روزهاى دنیا و بر حسب روزهاى آخرت که هر روز از روزهاى آن به اندازه هزار سال است، این مدّت از عصر تا شام بود و حضرت آدم سه رکعت نماز بجاى آورد یک رکعت جهت کفاره گناه خودش و یک رکعت به عنوان کفّاره گناه حوّا و رکعتى دیگر به شکرانه پذیرفته شدن توبهاش، پس خداوند عزّ و جلّ این سه رکعت نماز را بر امّت من واجب فرمود».[1]
2. امام صادق(ع): «…پس جناب آدم(ع) از عرفات بیرون آمد و عبورش بر هفت کوه افتاد، و به دستور جبرئیل بر سر هر کوهى چهار تکبیر گفت سپس دو سوم از شب رفته بود که به وادى جمع (مشعر) رسید، در آنجا بین نماز مغرب و عشاء را جمع نمود و به همین خاطر آنجا را وادى جمع نامیدند».[2]
1. امام حسن مجتبی(ع) به نقل از امام علی(ع) میفرماید که عدّهاى از یهود نزد پیامبر اسلام(ص) آمده و داناترین آنها درباره مسائلی از آنحضرت سؤالهایی کرد؛ یکی از این پرسشها این بود که چرا خداوند عزّ و جلّ این نمازهاى پنجگانه را در طول شبانه روز در پنج نوبت بر امّت تو واجب کرد؟ پیامبر در قسمتی از سخنان خود(که به پرسش ما مربوط است) فرمود: «…نماز مغرب، همان ساعتى است که خداوند عزّ و جلّ بر آدم(ع) بخشید و توبه او را در آن موقع قبول فرمود. فاصله میان وقتى که آدم از آن درخت تناول کرد تا موقعى که خداوند عزّ و جلّ توبه او را قبول کرد سیصد سال بود بر حسب روزهاى دنیا و بر حسب روزهاى آخرت که هر روز از روزهاى آن به اندازه هزار سال است، این مدّت از عصر تا شام بود و حضرت آدم سه رکعت نماز بجاى آورد یک رکعت جهت کفاره گناه خودش و یک رکعت به عنوان کفّاره گناه حوّا و رکعتى دیگر به شکرانه پذیرفته شدن توبهاش، پس خداوند عزّ و جلّ این سه رکعت نماز را بر امّت من واجب فرمود».[1]
2. امام صادق(ع): «…پس جناب آدم(ع) از عرفات بیرون آمد و عبورش بر هفت کوه افتاد، و به دستور جبرئیل بر سر هر کوهى چهار تکبیر گفت سپس دو سوم از شب رفته بود که به وادى جمع (مشعر) رسید، در آنجا بین نماز مغرب و عشاء را جمع نمود و به همین خاطر آنجا را وادى جمع نامیدند».[2]