حضرت فاطمه(س) و اهل سنت

خداوند حکیم در قرآن کریم به پیامبرش فرمود: «(ای پیامبر) بگو هیچ پاداشی از شما به رسالتم نمی خواهم جز دوستی نزدیکانم؛ قل لا اسئلکم علیه اجرا الا الموده فی القربی».(شوری، آیه 23) با توجه به آیه شریفه که معروف به آیه مودت است و روایات متعددی که اهل سنت از پیامبر اکرم(ص) نقل نموده اند در مقام نظر، آنها دوستی و محبت به خاندان نبوت را تصدیق می کنند. «زمخشری (متوفای 528) در تفسیر کشاف آورده است وقتی که آیه مودت نازل شد مردم از پیامبر خدا(ص) پرسیدند: این خویشاوندانت که دوستی آنان بر ما واجب است، چه کسانی هستند؟ حضرت فرمود: علی و فاطمه و دو فرزند ایشان(حسن و حسین) هستند». (الکشاف عن حقایق التنزیل، محمود بن عمر الزمخشری، نشر ادب الحوزه، ج 4، ص 219) فخر رازی پس از آوردن این روایت از صاحب کشاف می نویسد: «(با این روایت) ثابت شد که به راستی آن چهار تن (علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام) خویشاوندان حضرت هستند و وقتی این معنا ثابت شد، واجب است تعظیم و تکریم فراوان مخصوص آنان باشد». (تفسیر کبیر، ج 27، ص 166)«ابوهریره» از پیامبر(ص) نقل می کند که حضرت(ص) فرمود: «بهترین شما، موافق تر و خوش رفتارترین تان به اهل بیتم، پس از من هستید». (مجمع الزواید، هیثمی، دارالکتب العلمیه، بیروت، ج 9، ص 174، کنز العمال، مؤسسه الرساله، بیروت، ج 12، ص 94، صحیح ترمذی، ج 5، ص 664) بعضی از علمای اهل سنت درباره فاطمه زهرا(س) کتاب نوشته اند:- مناقب فاطمه الزهراء، جلال الدین سیوطی.
– فضایل فاطمه الزهراء، حاکم نیشابوری.
در عین حال از نظر عملی مسأله محبت اهل بیت آن سان که در شیعه جایگاه خود را بازیافته نیست و درخشش و تبلور بسیار کمتری در میان اهل سنت یافته است. از طرف دیگر حوادثی که آن حضرت پس از رحلت پیامبر اکرم(ص) رفت در عمل ناقض اصل لزوم مودت بود.