خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید: ﴿فِيهَا مَا تَشْتَهِيهِ الْأَنْفُسُ﴾ (زخرف/۷۱) یعنی در بهشت، تمام لذت‌ها موجود است. مطابق این آیه اگر بهشتیان، رسیدن به مقام اولیاء را هم از خداوند متعال طلب کنند باید به ایشان عطا شود؛ لذا تفاوتی میان اهل بهشت نخواهد بود. جواب برای این اشکال چیست؟

آیت الله جوادی آملی در اینجا فرمایش ارزشمندی دارند. ایشان می‌فرمایند:
انسان بهشتی هرچه بخواهد برایش حاصل است: ﴿وَلَهُمْ مَا يَشْتَهُونَ﴾ (نحل/۵۷). اما حوزه آرزو و خواسته هر کس به قلمرو معرفت او وابسته و محدود است، یعنی انسان هر نعمت و کمالی را که بشناسد همان را از خداوند متعال می‌خواهد و چیزی را که اصلا نشناسد آرزو نمی‌کند.
برای همین در بهشت چیزهایی وجود دارد که از حوزه دانش و خواهش بیشتر انسان‌ها خارج است و آنان هرگز آن چیزها را نمی شناسند و در نتیجه از خداوند متعال نمی‌خواهند. افزون بر مواهب و لذایذ جسمانی، مقامات و لذت‌هایی در بهشت وجود دارد که برای بیشتر مردم قابل ادراک نیستند و از این‌رو آرزو کردن و خواستن آن نیز برای آنان ممکن نیست و این امور ویژه اولیای الهی است. پس این تفاوت و تمایز منافاتی با اصل بهرمندی آنان از همه مشتهیاتشان در بهشت ندارد و مایه رنجوری ایشان نیست (1).