مجازات ها بر سه گونه است: 1. مجازات قراردادى،
2. مجازاتى که با گناه رابطه تکوینى و طبیعى دارد،
3. مجازاتى که تجسم خود گناه است.
مجازات هاى اخروى، ویژگى هاى مجازات هاى قراردادى (مانند تنبیه، عبرت، تربیت و…) را ندارد؛ زیرا آخرت جاى عمل نیست، بلکه جاى حساب است. مجازات هاى اخروى یا رابطه تکوینى با گناه دارد که پاره اى از آیات و روایات بر این مطلب دلالت دارند. امام على(ع) که مى فرماید: «عمل صالح کشت آخرت است».نهج البلاغه، خطبه 22. در این گونه مجازات ها، تناسب بین عمل و نتیجه، از لحاظ کمى شرط نیست؛ چنان که یک لحظه غفلت در رانندگى، نقص عضو همیشگى به دنبال خواهد داشت. و یا اینکه مجازات هاى اخروى، تجسّم خود گناه است که پاره اى دیگر از آیات و روایات بر این حقیقت تأکید دارند.
امام صادق(ع) در جواب پرسشى درباره خلود در بهشت و جهنّم مى فرماید: «علت همیشه بودن دوزخیان در دوزخ، این است که تصمیم آنان این بوده که هر گاه در دنیا جاودانه بمانند، خدا را نافرمانى کنند و جهت همیشه بودن بهشتیان در بهشت نیز این است که تصمیم آنان این بوده که هرگاه در این دنیا جاودانه بمانند، اطاعت خدا کنند. پس تصمیم هاى این دو گروه، آنان را بهشتى دائم و دوزخى همیشگى کرده است».بحارالانوار، ج 8، ص 347.
2. مجازاتى که با گناه رابطه تکوینى و طبیعى دارد،
3. مجازاتى که تجسم خود گناه است.
مجازات هاى اخروى، ویژگى هاى مجازات هاى قراردادى (مانند تنبیه، عبرت، تربیت و…) را ندارد؛ زیرا آخرت جاى عمل نیست، بلکه جاى حساب است. مجازات هاى اخروى یا رابطه تکوینى با گناه دارد که پاره اى از آیات و روایات بر این مطلب دلالت دارند. امام على(ع) که مى فرماید: «عمل صالح کشت آخرت است».نهج البلاغه، خطبه 22. در این گونه مجازات ها، تناسب بین عمل و نتیجه، از لحاظ کمى شرط نیست؛ چنان که یک لحظه غفلت در رانندگى، نقص عضو همیشگى به دنبال خواهد داشت. و یا اینکه مجازات هاى اخروى، تجسّم خود گناه است که پاره اى دیگر از آیات و روایات بر این حقیقت تأکید دارند.
امام صادق(ع) در جواب پرسشى درباره خلود در بهشت و جهنّم مى فرماید: «علت همیشه بودن دوزخیان در دوزخ، این است که تصمیم آنان این بوده که هر گاه در دنیا جاودانه بمانند، خدا را نافرمانى کنند و جهت همیشه بودن بهشتیان در بهشت نیز این است که تصمیم آنان این بوده که هرگاه در این دنیا جاودانه بمانند، اطاعت خدا کنند. پس تصمیم هاى این دو گروه، آنان را بهشتى دائم و دوزخى همیشگى کرده است».بحارالانوار، ج 8، ص 347.