خواب و روح انسان

آدمى از دو هویت پیوسته تشکیل شده است. یکى هویت روحانى مجرد و دیگرى هویت جسمانى مادّى. وى وقتى بیدار است جسم مادى، همچون بند، گاهى روح را به بند مى کشد و او را به کارهاى خود مشغول مى سازد و فرجه آزادى بدو نمى دهد. از این روى بدن تا هنگامى که بیدار است، روح را به توجه کامل به خود فرا مى خواند. اما همین که خواب او را در ربود و مشغولیّت روح کاسته مى شود و توجّه اش به بدن کم فروغ مى شود. بند مادّى از پاهایش گسسته مى شود و اندک اندک پرواز مى کند و آزادانه جولان مى کند. در پایان سخن مان را با روایتى از امام باقر(ع) مزیّن مى سازیم. ایشان مى فرماید: هرگاه بندگان بخوابند ارواحشان به آسمان پر مى کشد. پس آن چه روح در آسمان (معنا و ملکوت) ببیند حقیقى است و هر چه در فضا (ى دنیا خورده و آلوده) ببیند رؤیاى آشفته اضغاث احلام است»(منتخب میزان الحکمه، ج 1، ص 407).
براى آگاهى بیشتر ر.ک: ممدالهمم فى شرح فصوص الحکم، هزار و یک نکته و … .