دانشجوی سیاسی۴

در

آخرین مقاله از مقالات دانشجوی سیاسی، ادامه موضوع ویژگی های دانشجویان سیاسی را

بررسی و در پایان مطالب را جمع بندی می کنیم. نظرات خویش را از ما دریغ نکنید.

5. تولید علم،  نو آوری

و خلاقیت

با توجه به اهمیت توسعه علمی که مبنای توسعه پایدار و همه جانبه در کشور است،

وظیفه

اول و حرفه ای دانشجوی سیاسی ارتقای سطح علمی،

تحقیقاتی

و پژوهشی می باشد. دانشجو باید در مقام شناسایی و برجسته نمودن مطالبات و

خواسته

ها و نیازهای واقعی جامعه بر آمده، با استفاده از تحرک، شادابی و پویایی

دوران

جوانی خویش در مسیر ارایه راه حل های علمی و خلق ایده های نو برای نیل به مطالبات و

خواسته های



مردم گام بردارند. مقام معظم رهبری در این باره می

فرماید: «یکی از فرایض حتمی برای این نسل، عبارت از تقویت بُنیه علمی کشور است. اگر

علم نداشته باشیم، اقتصادمان، صنعتمان، حتی مدیریت و مسائل اجتماعی مان عقب خواهد

ماند. برای مقابله با آنها (دشمنان) علم لازم است. اگر بخواهید از لحاظ علمی پیش

بروید باید جرأت نوآوری داشته باشید، استاد و دانشجو باید از قید و زنجیر، جزم گیری

تعریف های علمی القا شده و دائمی دانستن آنها خلاص شوند… آن وقتی که علم با

هدایت، ایمان و عواطف صحیح و معرفت روشن بینانه و آگاهانه همراه شود، معجزه های

بزرگی می کند و کشور ما می تواند در انتظار این معجزه ها بماند.»[1]

بر این اساس حرکت در مسیر

نظریه پردازی و

نظریه ‌سازی علمی ضرورت می یابد. به عنوان نمونه لازم است تا روی موضوع عدالت

اسلامی، مفهوم، مصداق و حوزة کاربردی آن  نظریه پردازی و کار دقیق علمی انجام شود.

و در این زمینه دانشجویان  ضمن

دعوت از افراد و کارشناسان مختلف اعم ازمخالف و موافق، به دور از هرگونه جانبدارى و

تعصب، به بحث و جدال علمى و استدلالى بپردازند.

 6.

هوشیاری و حساسیت

یکی از رسالت های دانشجویان، دقت و کند

و کاو

پیرامون پدیده هایی است که در دانشگاه ها به صورت جریانی، جناحی و غیر واقعی

مطرح می

شود.

دانشجوی سیاسی  با هوشیاری، صفا، صداقت و فراست خود هدف

از طرح

برخی مسایل سیاسی و جریان سازی های انحرافی که به دنبال بی تفاوت نمودن دانشجویان،

یا کشاندن آنان به صف مخالفین و معترضین و تبدیل دانشجو به عنوان پیاده نظام جریان

های سیاسی، هستند را به خوبی در می یابد و مواضع مناسب را اتخاذ می نماید. رهبر

فرزانه انقلاب در این زمینه می فرمایند:

«مجموعه

هاى دانشجویى – که پایه اسلامى و پایه معرفتى دارند – در داخل دانشگاه، کارى نکنند

که رقابتهاى آنها یا معارضه هایى که به نام رقابت انجام می گیرد، به تضعیف قواى این

مجموعه هاى مؤمن بینجامد. این مجموعه ها همدیگر را حفظ کنند. من نمی گویم همه یک

جور فکر کنند، همه یک جور سلیقه داشته باشند؛ نه ممکن است، نه لازم؛ لیکن از معارضه

و تضعیف یکدیگر جداً خوددارى کنند. امروز… دشمن به طور ویژه، بر روى جریان هاى

دانشجویى، سرمایه گذارى می کند؛ تا بتوانند در محیط هاى دانشجویى نفوذ و رخنه کنند

و براى خودشان سربازانى را در آنجا تدارک ببینند. این کار با نام هاى مختلف دارد

انجام می گیرد. امروز سرویس هاى جاسوسى امریکا و اسرائیل، حتّى حرفى ندارند که به

تشکل هایى در دانشگاه هاى ایران کمک مالى بکنند که این تشکل به حسب ظاهر، وابسته به

توده ای هاى سابقند…یعنى براى معارضه با جریان دانشجویى اصیل و سالم – که همان

جریان اسلامى و پایبند به معنویت و مفتخر به ایرانى بودن خود است -حاضرند زیر هر

نامى، دانشجو را فعّال کنند؛ زیر نام توده اى، سلطنت طلب و نام هاى گوناگون. شماها

باید متوجه باشید.»[2]

7. مستقل بودن

از آنجا که در مشارکت سیاسی مباحثی نظیر کسب قدرت، اعمال نفوذ و… مطرح می باشد

دانشجوی سیاسی بدون ملاحظه نفوذها و فشارهای بیرونی و خواست مراکز قدرت، هدف و مسیر

خود را به صورت مستقل و متناسب با نقش و جایگاه دانشگاه  شناسایی و  ترسیم نموده و

به اتخاذ سیاستها و خط مشی های خویش می پردازد؛ و اجازه نمی دهد تا گروه‎

ها و افراد فرصت طلب، فرصتِ نفوذ در دانشگاه و تغییر اهداف جریان های اصیل دانشجویی

را پیدا نمایند. جریان اصیل دانشجویی با تکیه بر عوامل سنجیده و خود آگاه تنها به

جوشش و پویایی درونی دانشگاه و پیشرفت و کارآمدی نظام اسلامی فکر نموده و سخنگو و

نماینده منافع عمومی مردم می باشد نه ابزار گروههای سیاسی. بر این اساس

دانشگاه به

عنوان

نهادی که متعلق

به همه مردم است به هیچ وجه قابل مصادره توسط هیچ یک از احزاب و

گروهها و

جریانات سیاسی نیست. چرا که در این صورت دانشگاهها تبدیل به باشگاه های

سیاسی می

شوند. جریان اصیل دانشجویی که برخاسته از

واقعیات

و دانشگاه باشد به واسطه دارا بودن شجاعت، صداقت و نجابت به هیچ وجه حاضر





نخواهد بود که با گره خوردن با قدرت و ثروت، منزلت،

اعتبار و نقش خود را تنزل دهد.[3]

8. رعایت اصول

اخلاقی و ارزشهای دینی

رفتارها، نوع

کنش و واکنش دانشجوی سیاسی  براساس رعایت اصول اخلاقی، ارزش های دینی، احترام

متقابل، ادب سیاسى و عقلانیت‌ مفاهمه ای‌ که‌ لازمه‌ فرهنگ‌ سیاسی‌ مشارکتی‌ دینی

است، می باشد. در واقع، رعایت اصول اخلاقی و ارزش های دینی، حفظ حریم کرامت وجودی

همة افراد می باشد و

از این رو لازم است تا رفتار سیاسی دانشجویان،

بر اساس

نُرم ها و هنجارهای اجتماعی و دینی ضابطه مند انطباق یابد. و از آنجا که

قشر فرهیخته و

دانشجوی ایرانی نیز برخاسته از متن چنین جامعه ای است؛ می توان احترام به اصول

اخلاقی، ارزش ها و باورهای دینی و حرکت در این مسیر را از آنان در تمامی فعالیت های

سیاسی و اجتماعی انتظار داشت.

9.

قانون مداری

حاکمیت قانون در تمامی ارکان نظام و سطوح مختلف جامعه، از اهداف و

آرمان های مهم دانشجوی سیاسی است، بر این اساس یکی دیگر از ویژگی های دانشجوی

سیاسی، آگاه بودن از چهارچوب های قانونی و حقوقی فعالیت های سیاسی  و رعایت این

ضوابط در کلیه فعالیت های خویش می باشد. بدیهی است التزام به رفتار قانونی از یک سو

نمایانگر مشروع پنداشتن نظام ها و از سویی حاکی از عقلانیت رفتارکنندگان است و هر

نوع حرکتی خارج از ضوابط پذیرفته شده و قانونی، نظیر خشونت و عدم تحمل سیاسی و…،

نه تنها با واکنش لایه ها و سطوح مختلف جامعه مواجه خواهد شد؛ بلکه آثار زیان باری

را نیز برای دانشگاه، مجموعه های دانشجویی و نظام اسلامی به دنبال خواهد داشت.

بررسی حوادث تاریخی نیز به خوبی بیانگر این واقعیت است که بیشترین خطر و آفت برای

نهضت های الهی و مردمی، اقدامات غیر قانونی و افراط و تفریط هاست. از این رو نظام

اسلامی همواره با حرکتهای خودسرانه و غیر قانونی مخالف بوده و رهبر معظم انقلاب در

این زمینه می فرمایند: «بارها گفته ام، باز هم تکرار می کنم، من معتقدم که جوان

مملکت بایستی در همه میدان ها حضور و آمادگی داشته باشد، منتها با انضباط، این گونه

حرکاتی که ملاحظه شد، کسانی به دانشگاه حمله کنند، ناشی از بی انضباطی است با هر

نامی انجام بگیرد، غلط و محکوم است. اگر با نام دفاع از دین هم انجام بگیرد، غلط

است اگر با نام دفاع از ولایت هم انجام بگیرد، غلط است. مگر من بارها نگفته ام که

در اجتماعاتِ کسانی که مخالفند هیچ کس نباید رفتار خشونت آمیز داشته باشد. چون این

کار دشمن را خوشحال می کند…».[4]

جمع بندی

سیاسی



بودن



دانشجو



 و مشارکت سیاسی

دانشجویان با توجه به مولفه هایی نظیر جایگاه، نقش و کارکردهای مهم دانشجو در سطح

نظام سیاسی و جامعه از یک سو و توجه به آموزه های اسلامی پیرامون ضرورت و ضوابط

مشارکت سیاسی و بالآخره حدود و مقررات قانونی، تبیین و لزوم آن اثبات می گردد. حد



لازم



سیاسی



بودن



به



معنای



حساسیت



در



برابر



سرنوشت



خود



و



جامعه



خویش،

داشتن بینش و تحلیل

سیاسی پیرامون مسائل داخلی و خارجی و جریان های موجود



 و در مرحله بعد



تلاش



فکری



و



عملی



برای



بهبود و



 پیشرفت

کشور از

طریق فرایندهای مختلف علمی و پژوهشی، سیاسی، فرهنگی و…می باشد. از این رو «افراط

کاری سیاسی» و یا «انفعال و بی تفاوتی سیاسی» مغایر حقوق، وظایف و جایگاه دانشجو

بوده و کاملاً با آموزه های اسلامی، اصول نظام، منافع و امنیت ملی، استقلال، توسعه

و پیشرفت مادی و معنوی کشور در تضاد و ناسازگاری است. این موضوع را با سخن مقام

معظم رهبری در دیدار

دانشجویان نمونه و نمایندگان تشکلهاى مختلف دانشجویى،

به پایان می رسانیم:

«مسئولیت شما سنگین است؛ هم باید درس را بخوانید، هم محیط سیاسى تان را بشناسید، هم

روى محیط سیاسى اثر بگذارید و هم خودتان را از لحاظ فکرى و روحى آماده کنید براى

فردایى که بلاشک وزن این نظام متکى به معنویت – یعنى نظام جمهورى اسلامى – در

معادلات جهانى بین المللى، ده برابر امروز خواهد شد. مطمئن باشید که ما چنین روزى

را در پیش داریم و شما جوانهاى امروز، آن روز را خواهید دید. على القاعده آن روز

ماها نیستیم؛ اما شماها هستید و خواهید دید آن روزى را که وزن و ثقل و اهمیت جمهورى

اسلامى در معادلات جهانى – چه از لحاظ سیاسى، چه از لحاظ علمى و چه از لحاظ بیان

افکار سازنده – ده برابر امروز است. باید خودتان را ان شاءاللَّه براى آن روز آماده

کنید.»[5]