درمان پوچ گرایی

پوچ گرایى علل و عوامل مختلفى دارد که اهم آنها عبارت است از:

1- نداشتن فلسفه درست و اساسى در زندگى،

2- فقدان ایده آل و آرمان عالى و معنوى،

3- مسائل تربیتى و خانوادگى،

4- ناکامى و شکست در خواسته ها،

5- تعارضات داخلى و ناتوانى در حل آنها،

6- بحران هویت.

این مشکل کم و بیش در برخى از جوانان وجود دارد. جوانانى که در پى اهداف و آرمان هاى بلند و ارزشمندى هستند با مشکل مضاعفى رو به رو مى شوند. زیرا علاوه بر مشکلات روحى ناشى از دوران جوانى و محرومیت ها و فشارهاى دوران تحصیل از این که بین وضع موجود و آرمان مطلوبشان فاصله زیادى احساس مى کنند. رنج جانکاهى آنان را مى آزارد. در عین حال باید دانست که زندگى مجموعه اى از شادى و رنج کامروایى و ناکامى تلخى و شیرینى و خلاصه میدان جنگى است که هرکس در آن سهمى از پیروزى و شکست دارد: «زندگى جنگ است جانا بهر جنگ آماده شو». آرى همه اینها به انحاى گوناگون در زندگى هر فرد وجود دارد و در ایام جوانى و تحصیلى این فشارها شدیدتر است اما چه باید کرد؟ نکته مهم و اساسى نحوه برخورد انسان با این مسائل است.

در این رابطه دو گونه برخورد مى توان داشت:

1- واکنش انفعالى؛ در برخورد انفعالى انسان همواره مشکلات را بزرگ مى بیند. در اکثر صحنه ها خود را شکست خورده مى پندارد. على رغم این که از خود انتظاراتى بیش از حد دارد در گشودن راه و گام نهادن به سوى هدف خود را ناتوان مى بیند. امکانات، توانمندى ها و موفقیت هاى خویش را فراموش مى کند. کم کم احساس یأس، ضعف و سستى در او فزونى گرفته و خود را بیمار مى پندارد.

2- واکنش فعال؛ در برخورد فعال انسان به مقایسه معقول و منطقى بین خواسته ها و توانمندى ها و شکست ها و پیروزى ها مى پردازد. توقع از خویش را با واقعیات و توانایى هاى فردى و شرایط محیطى و اجتماعى تنظیم مى کند و با جدیت نشاط و روحیه بالا به فعالیت و تلاش مى پردازد.

رعایت توصیه های زیر در این زمینه مفید خواهد بود:

1- همواره به آرمان هاى دست نیافتنى نیندیشید بلکه موفقیت هاى خود را نیز در نظر گیرید.

2- خواست ها و تمایلات خود را در سطح توانایى ها تنزل دهید.

3- نشاط خود را همواره حفظ کنید و هرگز خود را مریض و ضعیف به حساب نیاورید. براى حفظ نشاط همه روزه ورزش کنید.

4- مشکلات را عادى بدانید و به همان اندازه آنها را بپذیرید که کامیابى ها را پذیرا هستید.

5- براى رشد معنویت باید براى خود برنامه ریزى کنید. البته برنامه سنگین نریزید بلکه اندک ولى در اجراى آن مداومت و جدیت داشته باشید.

6- براى شرکت در فعالیت هاى فرهنگى هر قدر مى توانید تلاش کنید هر چند بسیار اندک و اگر اصلا نمى توانید در فرصت هاى دیگر این کار را انجام دهید.

7- همواره از خداوند در همه امور مدد جویید و نسبت به آنچه او مقدر مى فرماید راضى باشید.

بنابراین احساس پوچی گاهی ناشی از برخی ناکارها مثل احساس در جازدن و یا دور شدن از مقام های معنوی باشد. ولی چنین احساس هایی گاهی خلاف واقع است و یا آرزوهای معنوی فرد بالاتر از آن است که الآن به آن رسیده است. در این گونه موارد باید با رحمت الهی و لطف خاص خداوند امیدوار بود و از خداوند کمک گرفت. چنین احساسی موجب به جای اینکه حرکت معنوی و تلاش عبادی خود را کاهش دهید باید حرکت آفرین باشد و فرصت های از دست داده را جبران کنید. زیرا یأس و ناامیدی از رحمت الهی آن هم رحمت واسعه اش خود نوعی گناه است زیرا خداوند می فرماید: یأس و نومیدی از خداوند گناه است. پس با تجدید نظر و بلند کردن همت و تلاش مضاعف و امید به رحمت الهی، به احساس پوچی پایان دهید. بدون تردید نیازمند یک برنامه منظم معنوی و اخلاقی است که در متن بالا بر آن اشاره شد.