درهم و دینار در روایات

در روایات دیه، هر چند لفظ درهم و دینار آمده است، برخی از فقها معتقدند که مقصود پول رایج زمان باشد، به گونه ای که دیگر کالاها به وسیله آنها تقویم شود، در این نظر، این نوع از دیه، در زمان ما وجود ندارد، طبعاً باید از انواع دیگر پرداخت، در حالی که گروهی معتقدند که مقصود از آن مطلق طلا و نقره مسکوک است خواه پول رایج زمان باشد، یا نباشد، طلا و نقره مسکوک فراوان است، هر چند پول رایج زمان نمی باشند، هم اکنون نقره های مسکوک دوران احمد شاه و غیره فراوان است، و سکه بهار آزادی جزء مسکوکها است که می توان به عنوان دیه پرداخت، و از مواردی که زکات بر آن تعلق می گیرد، طلا و نقره مسکوک است، نه خصوص درهم و دینار، و اگر هم از لفظ درهم و دینار کمک می گیرند، به خاطر بیان مسکوک بودن آن است. (به تحریر الوسیله: 2/725 و دیگر رسائل عملیه مراجعه شود.)از روایات استفاده می شود که اصل در دیه، همان صد شتر بوده است، و از دیگر انواع به عنوان جانشین استفاده می شود و شارع به خاطر ارفاق، آنها را پذیرفته است و شاهد آن در روایت آمده که تحدید دیه در شتر، از سنتهای عبد المطلب است در عصر جاهلی، و شارع آن را در اسلام امضا فرمود (وسائل الشیعه، باب1 از ابواب دیات نفس) و تاریخ نیز به روشنی می گوید: عبد المطلب، برای کفاره نذر خود که یکی از فرزندانش را ذبح نکند، صد شتر پرداخت.
آیة الله جعفر سبحانی،سیمای فرزانگان ج 1