در کتابهایی خوانده ایم یا از افراد زیادی شنیده ایم که در قیامت همه افراد خوب و بد ابتدا از جهنم عبور می کنند و افراد خوب و مومنی که گناهکار هم هستند ابتدا وارد جهنم شده و به اندازه گناهانشان عذاب می شوند سپس وارد بهشت می شوند ولی آثار عذاب روی آنها باقی می ماند. و بهشتیان آنها را به هم نشان می دهند آیا این مسأله درست است و داغ عذاب بر پیشانی آنها باقی می ماند در این مورد افرادی شبهه ایجاد کرده اند که به این ترتیب ستار العیوب بودن خدا چه می شود و اینکه خدا آبروی بنده اش را نمی برد آیا این مساله ارتباط با ستار العیوب بودن خدا دارد یا نه.کیفیت عذاب و پاداش این چنین افرادی در روز قیامت چگونه است و آیا آیات و روایات و احادیثی در این مورد وجود دارد که نشانه های عذاب روی این افراد باقی می ماند. اگر وجود دارد لطفا با ذکر منبع نوشته شود. لازم به ذکر است که جواب دقیق این سوال مورد انتظار است با توجه به اینکه این شبهه باعث ایجاد مشکل حادی برای اینجانب شده است.

با توجه به آیه شریفه «و ان منکم الا واردها کان علی ربک حتما مقضیا؛ و هیچ کس از شما نیست مگر [این که] در آن وارد می گردد این [امر] همواره بر پروردگارت حکمی قطعی است» (مریم، آیه 71).منظور از «ورود» بنا بر دیدگاه بعضی مفسران، عبور از کنار و اشراف و آگاهی بر وضع جهنمیان است و بنا بر نظر برخی دیگر منظور عبور از پل صراط است که از روی جهنم می گذرد به طوری که گناهکاران می لغزند و می افتند اما مؤمنان بسته به درجات ایمانی سریعتر و یا کندتر عبور می کنند.
و بنا بر دیدگاه برخی دیگر همگی وارد جهنم می شوند ولی جهنم برای گناهکاران سوزندگی دارد ولی برای اولیای الهی سوزندگی ندارد بلکه همگی به سلامت این مرحله را می گذرانند مانند این که در دنیا آتش به حضرت ابراهیم(ع) آسیب نرساند (مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 13، ص 118).
و اما درباره داغ عذاب بر پیشانی جهنمیان در بهشت؛ گفتن این روایت در بحار، ج 7، ص 333 و ج 8، ص 355 و در فصول مهمه شیخ حر عاملی، ج 1، ص 379 و در کتاب زهد حسین بن عسید تونی، ص 95، باب شفاعت آمده است.
و مضمون حدیث این است که رها شدگان از جهنم، نخست مشخصند اما پس از مدتی نسیم رحمت الهی می وزد و تمامی آن آثار محو می شود و از اذهان بهشتیان و حتی خود نجات یافتگان نیز آن سابقه سوء محو می شود و این نشانه نظام مندی و حکمت خداست که مکافات عمل به تدریج محو شود و مناسب با فراز و نشیب ها، نامه اعمال تسویه و قلب ها تصفیه شود. لذا خداوند متعال که ستار العیوب است، مى داند کجاستارى کند و کجا ستارى نکند. اگر کسى مخفیانه مرتکب گناهى شود، ذات اقدس اله اجازه نخواهد داد اسرارش نزد دیگران افشا شود.
حتى در قیامت خداوند اجازه نمى دهد کسانى که در کنار یکدیگرند از اعمال هم باخبر شوند. بنابراین، عملکرد خود شخص بسیار مهم است. اگر کسى پرده دیگران را ندرد و آشکارا به گناه دست نیازد، خداوند پرده اش را نمى درد.
بنابراین، کسى که با قلم و بیان و اندیشه هاى ناصواب خود آبروى دین خدا و مردم را مى برد، به جایى مى رسد که شایسته نیست خداوند متعال آبروى او را حفظ کند. در این موقعیت، خداى سبحان اجازه مى دهد صاحبدلان ببینند او چه کرده است و حتى احتمال دارد در قیامت، در مقابل دیگران، رسوا شود.