اشاره:

متن ذيل يکي از نامه هايي است که حضرت آيه الله حسن زاده آملي براي برخي از دوستانشان نگاشته اند که مجموع آن نامه ها در کتاب «نامه ها و برنامه ها» گردآوري شده است.
باسمه تعالي
شيخ بهائي رحمت الله عليه در کتاب نفيسش موسوم به اربعين، حديثي از امام باقر عليه السلام نقل کرده که شخصي به نام شيبه هذلي نزد پيغمبر صلي الله عليه و آله آمد و گفت: اي رسول خدا من پير شده ام و سن من بالا رفته است و مرا توانايي به عمل نماز و روزه و حج و جهاد که خود بدانها عادت داده ام نمانده است، پس اي رسول الله دستوري سبک يادم ده تا خداي مرا از آن بهره رساند. پيغمبر صلي الله عليه و آله فرمود: گفتارت را دوباره بازگو کن. شيبه سه بار سخنش را بازگو کرد.
رسول خدا صلي الله عليه و آله گفت: در گرداگرد تو درخت و کلوخي نيست مگر اين که از رحمت بر تو به گريه افتاد. چون نماز صبح را گذارده اي ده بار بگو:
سبحان الله العظيم و بحمده و لا حول و لا قوه الا بالله العلي العظيم.
که البته خداي عزوجل تو را به گفتن آن از کوري و ديوانگي و بيماري خوره و تنگدستي و ناداري و رنج پيري نگاه مي دارد.
شيبه گفت: اي رسول خدا اين از براي دنياي من است، از براي آخرت چه بايد کرد؟
رسول الله صلي الله عليه و آله فرمود: بعد از هر نماز مي گويي:
اللهم اهدني من عندک، و افض علي من فضلک، و انشر علي من رحمتک و انزل علي من برکاتک.
شيبه اين کلمات را بگرفت و برفت.
پس رسول الله صلي الله عليه و آله فرمود: اگر بدين دستور عمل کند و به عمد آن را ترک نگويد درهاي هشتگانه بهشت برويش گشوده شود از هر کدام که خواهد داخل بهشت شود.
منبع: ماهنامه ي خلق شماره ي دوم
/خ