دوستی قبل ازدواج

بدون تردید از دیدگاه تربیتى و روان شناختى و بر اساس مقررات دینى اسلام، دوستى با جنس مخالف صحیح نیست؛ چه هر ارتباطى که بین انسان ها برقرار مى شود، به هدف انجام مبادله اى خاص صورت مى پذیرد. حال سخن آن است که دوستى با جنس مخالف، چه نوع ارتباطى است؟ و چه چیزى در این دوستى و ارتباط مبادله مى گردد؟ یقیناً رابطه اقتصادى برقرار نشده و کالا خرید و فروش نمى شود و یا ارتباط آموزشى در بین نیست و پیام آموزشى مبادله نمى گردد و…؛ بلکه تنها چیزى که در این میان مبادله مى شود، محبت و دوستى و عشق ورزى خاص – فراتر از دوستى با جنس موافق – است و پایه این ارتباط بر این نوع مبادله ها تکیه دارد وگرنه دوستى شکل گیرد و محبتى ارزانى نمى گردد.
در نزد تمام مکاتب و نظام هاى فکرى عرضه و مبادله محبت و دوستى خاص – که از دست دوست موافق برنمى آید – بعد از اعمال شرایطى خاص باید انجام پذیرد که یکى از شرایط اساسى آن، اعتماد سازى است؛ به گونه اى که هر یک از طرفین در ابراز محبت و عشق خود به دیگرى، وى را فردى مورد اعتماد بیابد و الا عشق را نثار بیگانه نمى سازد تا چه رسد به افراد غیر قابل اطمینان. این اعتماد تنها و تنها از طریق محرم بودن دوست فراهم مى گردد. لذا به میزان محرمیت این محبت و عشق، تعمیق و خالص ترشود. لذا این روابط شرایط خاص خود را اقتضا مى کند و این شرایط باید رعایت گردد تا مجاز شمرده شود. از جمله آن شرایط انحصارى و بى چون و چرا «اعتماد سازى» است که کامل ترین شکل آن از رهگذر محرم بودن دو دوست فراهم مى گردد. از این رو تا عقد ازدواج انجام نپذیرفته است، این دوستى با این احساسات و ثمره خاص مجاز شمرده نمى شود؛ چرا که شرط لازم را ندارد و چه بسا با تردید یکى از دو دوست در دوستى خویش، حسرتى در پى داشته باشد. حتى اگر قصد ازدواج با دوست دخترتان را داشته باشید؛ باز هم هرگز این دوستى براى رسیدن به یک ازدواج موفق، مؤثر نیست.؛ بلکه چه بسا تأثیر منفى هم به جاى بگذارد. ازدواج موفق از مسیر دوستى قبلى با همسر آینده نمى گذرد؛ بلکه از مسیر شناخت، فارغ از احساسات عاشقانه و عواطف ارزانى شده بعد از اندیشه وشناخت و اعتماد فراهم آمده مى گذرد.

حقیقت دوستى ها

همان گونه که خود مى دانید و جو دوستى اقتضا مى کند، روح حاکم بر این دوستى ها عشق ورزیدن است، نه خردورزى و پاى خرد و عقل در میدان عاشقى لنگ است؛ در حالى که براى تصمیم گیرى در مورد ازدواج با فرد خاص، جز بر عقل تکیه نمودن خطا است. ابتدا باید تعقل نمود و فارغ از دوستى و محبت، مشورت و تحقیق کرد و فرد مورد نظر را برگزید و آن گاه خالصانه ترین عشق و ناب ترین دوستى ها را بدون منت به دوست برگزیده (همسر خود) تقدیم نمود. در اینجا هر کارى جز عشق ورزى خطا است. دوستى هاى قبل از انتخاب همسرو تصمیم گیرى در مورد ازدواج با فرد خاص، راه عقل را سد و چشم بصیرت را کور مى سازد و اجازه نمى دهد تا یک تصمیم صحیح و عارى از خطا گرفت و فرد صد در صد مناسب را برگزید. این نوع انتخاب موجب دردسر و گرفتارى شده و زندگى را تلخ و آینده را تیره و تار مى سازد.
تجربه و سرگذشت انسان هاى مجرب نشان مى دهد که علاج ماجرا غیر از این را مى طلبد. بنابراین اگر قصد دارید با دوست دخترتان ازدواج کنید، ابتدا دوستى و محبت را کنار بگذارید و همچون یک بیگانه، او را موضوع تحقیق خود قرار دهید و از برخوردارى وى از شرایط مثبت کسب اطلاع کنید و وى را به عنوان همسر ایده ال بیابید. آن گاه که او را همسرى ایده آل و مورد پسند براى خود یافتید، به صورت رسمى به خواستگارى او بروید و شرایط او را نیز جویا شوید و بعد از پذیرش شرایط وى با عقد رسمى به پاى یک دوستى پایدار و عشق ناب جان ببازید. در این زمان هر عملى جز عشق ورزى و محبت خطا است. پس تا قبل از انتخاب، تعقل، تدبیر، تحقیق و شناخت و آن گاه انتخاب را سرلوحه کار خود قراردهید و بعد از انتخاب عشق و محبت بى چون و چراى خود را ارزانى یکدیگر سازید. تعقل و تفکر به جاى خود و عشق و دوستى به جاى خود که هر نکته در جاى خود نکو است؛ وگرنه زندگى جز زندان و گرفتارى ثمره اى ندارد.