امام علی (علیه السلام) می‌فرماید: «طُوبی لِمَن قَصَرَ هِمَّتَهُ عَلی ما یَعنِیهِ وَ جَعَلَ کُلَّ جِدَّهِ لِما یُنجیهِ؛ خوشا به حال کسی که همتش همه مصروف کاری باشد که او را به کار آید و تمام کوشش را برای چیزی قرار دهد که او را (فردای قیامت از آتش دوزخ) رهایی بخشد». (1)
یکی از امتیازاتی که خداوند به بشر داده، اراده و اختیار است که موجودات دیگر ندارند و اینکه انسان مکلف است و حامل امانت الهی است به خاطر همین مختار بودن اوست.
علی (علیه السلام) می‌فرمایند: خوشا به حال کسی که دو برنامه در زندگی خود دارد:
1. اراده و همّتش متوجّه اموری است که به او ارتباط دارد؛ و در اموری که به او مربوط نیست دخالت نمی‌کند و وقتش را برای آن هدر نمی‌دهد.
2. تمام کوشش خود را در مسیری قرار می‌دهد که سبب نجات او شود. کلمات علی (علیه السلام) کوتاه اما بسیار پرمحتواست؛ وقتی انسان به زندگی خود نگاه می‌کند متوجه می‌شود گاهی اوقات در بسیاری از چیزهایی که به او مربوط نیست دخالت می‌کند، که باعث می‌شود مشکلاتی برای او به وجود بیاید؛ مثلاً حرف‌هایی می‌زند که ربطی به او ندارد و باعث اختلاف بین افراد می‌شود و یا در مسائلی که مربوط به همسایه‌اش است دخالت می‌کند و اینها باعث می‌شود وقت انسان هدر برود و چیزی برای قیامت ذخیره نکند، انسان باید سعی کند کاری که در زندگی خود انجام می‌دهد یا برای خودش مفید باشد یا خدمت و کارگشایی برای دیگران باشد نه اینکه خدای نکرده مزاحم و سربار دیگران و جامعه باشد.

پی‌نوشت‌ها:

1. غررالحکم، ج2، ص 465.

منبع مقاله :
عبدالله‌زاده؛ محمد، (1393)، گفتار معصومین (ع)، قم: انتشارات امام علی بن ابی طالب (ع)، چاپ سوم.