دو سنت معمول و مشترک در میان ائمه(ع) چیست؟

ما دو سنت را در میان همة ائمه می بینیم که به وضوح روشن و هویداست. یکی عبادت و خوف از خدا و خداباوری است. یک خداباوری عجیب در وجود اینها هست، از خوف خدا می گریند و می لرزند، گویی خدا را می بینند، قیامت را می بینند، بهشت را می بینند، جهنم را می بینند. دربارة موسیبن جعفر می خوانیم: «حَلیفِ السَّجْدَةِ الطَّویلَةِ وَ الدُّموعِ الْغَزیرَةِ»؛ منتهی الامال، 2/222 یعنی هم قسم سجدههای طولانی و اشکهای جوشان. تا یک درونِ منقلبِ آتشین نباشد که انسان نمی گرید.
سنت دومی که در تمام اولاد علی(ع) [از ائمة معصومین] دیده میشود همدردی و همدلی با ضعفا، محرومان، بیچارگان و افتادگان است. اصلاً «انسان» برای اینها یک ارزش دیگری دارد. امام حسن را می بینیم. امام حسین را می بینیم؛ زین العابدین، امام باقر، امام صادق، امام کاظم وائمة بعد از آنها؛ در تاریخِ هر کدام از اینها که مطالعه می کنیم، میبینم اصلاً رسیدگی به احوال ضعفا و فقرا برنامة اینهاست، آن هم [به این صورت که] شخصاً رسیدگی کنند نه فقط دستور بدهند، یعنی نایب نپذیرند و آن را به دیگری موکول نکنند.
مجموعه آثار شهید مطهری ج18ـ سیری در سیره ائمه اطهار(ع)،شهید مطهری
به نقل از سایت تبیان