ما وقتی به یک موجود, محبّت پیدا میکنیم که کمالی در او یافته باشیم و این سبب شود تا توجه خویش را در آن کمال متمرکز سازیم و درباره آن هر چه بیشتر بیندیشیم , چرا که , صرفاً, با درک کمال و تصدیق آن بدون تمرکز و توجه محبت پیدا نمیشود و در زمینه تحصیل محبت خدا نیز راهی جز این نداریم. بدیهی است شناخت عمیق خداوند و درک کمالات بینهایت وی برای همگان میسر نیست؛ چراکه, براهین عقلی و فلسفی و بیانات نقلی آیات و روایات هم مقتضی مرتبه بالایی از ظرفیت و قدرت ذهنی خواهد بود تا شخص به کمک آن بتواند پی به کمالات الهی ببرد و این ظرفیت برای همگان میّسر نیست امّا خوشبختانه راه نزدیکتر و آسانتری هم وجود دارد که طیّ آن برای همگان میّسر است: اینکه درباره نعمتهای فراوان و گرانبهای الهی نسبت به خویش بیندیشیم خود از راههای روشن کسب محبت است؛ چنانکه, بطور کلی هر کس نسبت به ما انعام و لطف بیشتری داشته باشد نیازهای بیشتری را از ما برآورد, درصورتیکه به آن توجه داشته باشیم, مسلّماً بیشتر مورد محبت ما قرار خواهد گرفت.اخلاق در قرآن جلد اول،آیة الله مصباح یزدی
370
370