در همان هفته و روزهای اولیه‌ای که ویروس ناخوانده و مزاحم «کووید- ۱۹» سعی داشت جسم و جان بسیاری از مردم ایران اسلامی را تحت تأثیر خود قرار دهد و سبب از بین رفتن انسان‌های رنجور و ضعیف از بستر جامعه شود، به موازات آن رسانه‌ و کمپانی‌های شبهه پراکن غربی، عربی، عبری و مزدوران وابسته به دستگاه استکباری جنگ تمام عیار رسانه‌ای را علیه مردم مؤمن و انقلابی ایران اسلامی آغاز کردند، رسانه‌های مزدور غربی و وطن فروشان خارج نشین  به جای اینکه مرهمی بر درد و آلام هموطنانشان باشند آحاد جامعه اسلامی را زیر آماج  شدیدترین و خطرناک‌ترین تیر و بمب‌های مسموم و میکروبی خود قرار دادند، بمب‌های میکروبی که این بار نه جسم مردم بلکه، فکر، جان  و روح مردم را نشانه گرفته بود و سعی داشت هستی آنها که همان باورهای وحیانی و الهی بود را به یغما ببرد.

 
شباهت ویروس فکری و  «کووید-19»

در سناریو و جنگ رسانه‌ای که امپراطوری‌های شبهه پراکن استکباری در سایه «کرونا ویروس» علیه ملت ایران عزیز  آغاز کردند، چند نکته و شباهت حیرت انگیز قابل تأمل و بررسی است، «کووید 19» از همان آغاز پایتخت فرهنگی جهان اسلام را نشانه گرفته بود، با توجه به اینکه قم هیچ گونه پرواز بین المللی و مستقیمی به کشورهای آلوده همچون چین را ندارد چگونه ممکن است تمام واسطه‌ها در این بین حذف شده و این بیماری دامن پایتخت مذهبی جهان اسلام را در بربگیرد، هوشمندی این ویروس در نقطه‌ی زن بودن بسیار تعجب انگیز است.
 
نکته دوم همه کارشناسان بر این باورند «کرونا ویروس» انسان‌های ناتوان و ضعیف را  بیشتر درگیر می‌کند و آنها را از پای در می‌آورد، گویی عملکرد این ویروس به گونه‌ای است که یارای مقابله با انسان‌های قوی را ندارد، این موضوع در نوع عملکرد خود در شبهات کرونایی نیز قابل مشاهده است؛ چرا که محتوای شبهات به گونه‌ای است که نه جامعه علمی، بلکه مردم کف خیابان و به دور از مسائل و مباحث علمی را درگیر و زمین‌گیر می‌کرد. گویی کسانی که توانایی حل مسائل مذهبی و دینی را ندارد بیشتر نیاز به مراقبت‌های تخصصی دارند، در واقع این دسته افراد نیاز اورژانسی به توصیه و سفارش قرآن کریم دارند: «فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّکْرِ إِنْ کُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ[1]پس اگر نمى‏ دانید از اهل ذکر (یعنى علما و دانشمندان هر امت) سؤال کنید».
 

ساختار شناسی شبهات کرونایی

مغلطه‌ای و فاقد علمیت

نکته قابل ذکر اینکه در بمباران فکری و شبهه افکنان کرونایی شاهد حجم وسیعی از شبهات هستیم که از حیث محتوا نه تنها فاقد هرگونه  مباحث علمی هستند، بلکه  ساختار سست، مضحک و سخیف آنها گویای مغالطه‌ی فراوان آنها در شبهات است. ساختار ضعیفی که به نوعی خاص و مرموزانه به خوبی گواه بر نوع خاصی از شیطنت و مرض قلبی است که باری تعالی این چنین از آن پرده برداشته است: «فی‏ قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضاً وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلیمٌ بِما کانُوا یَکْذِبُونَ [2]در دل‌هاى آنان یک نوع بیمارى است خداوند بر بیمارى آنان افزوده و به خاطر دروغ‌هایى که می‌گفتند، عذاب دردناکى در انتظار آنهاست».
در واقع شبهه افکنان در این تاکتیک با انتخاب گزینشی منابع اسلامی و حذف سایر معارف مرتبط با آن به نوعی مخاطب را دچار خطای محاسباتی و ارزیابی می‌کنند.

برخورد گزینشی و تاکتیک جزیره‌ای

یکی دیگر از ویژگی شبهات کرونایی و البته همه شبهاتی که ارزش‌های دینی و مذهبی را نشانه می‌گیرند، برخورد گزینشی و  تاکتیک جزیره‌ای است، در واقع شبهه افکنان در این تاکتیک با انتخاب گزینشی منابع اسلامی و حذف سایر معارف مرتبط با آن به نوعی مخاطب را دچار خطای محاسباتی و ارزیابی می‌کنند. به طور مثال به گونه‌ای آموزه‌های دینی را در معرض اتهام قرار می‌دهند که گویی معارف اسلامی تنها در بهداشت معنوی خلاصه می‌شود و از بهداشت ظاهری صحبتی نکرده است، این رویه نامیمون در صدر اسلام نیز وجود داشته و باری تعالی این چنین آنها را معرفی کرده است: «الَّذینَ جَعَلُوا القُرآنَ عِضینَ؛[3]همان‌ها که قرآن را تقسیم کردند (آنچه را به سودشان بود پذیرفتند، و آنچه را بر خلاف هوس‌هایشان بود رها نمودند)!».

 
پاسخ به شبهات اعتقاد و فکری کرونا ویروس

«کروناویروس یا COVID-19» را به راستی باید رمز عملیاتی دانست که شبکه‌های رسانه‌ای با خوی ددمنشانه‌ای ارزش‌های معنوی و دینی جامعه اسلامی را آماج دنیا طلبی‌های خود قرار دادند حمله و یورش به باورهای انسان دوستانه به خوبی حکایت از روح حیوانی طراحان شبهات کرونایی دارد.
 

چرا صدقه بیماری کرونا را درمان نمی‌کند؟!

نکته اول:  

درصد قابل توجهی از بیماران کرونایی به لطف و مرحمت الهی از کمند بیماری کرونا خلاصی یافته و بهبودی قابل توجهی یافته‌اند. با رجوع به خانواده و نزدیکان این افراد متوجه می‌شویم اتفاقاً خانواده این دسته از بیمارها نه تنها از مباحث بهداشتی و سلامت معنوی غافل نبوده‌اند، بلکه برای نجات جان بیماران خود به اموری همچون صدقه نیز متوسل شده‌اند، این موضوع به خوبی گواه بر  بی‌اعتبار بودن ادعای شبهه افکنان می‌باشد و حقانیت احادیث وارده را به اثبات می‌رساند که در منابع روایی از امام صادق(علیه السلام) نقل شده است: «قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع‏ دَاوُوا مَرْضَاکُمْ بِالصَّدَقَةِ وَ ادْفَعُوا الْبَلَاءَ بِالدُّعَاءِ؛[4] مریض‌های خود را با صدقه معالجه کنید و با دعا و نیایش بلا را جلوگیری نمایید».
 

نکته دوم:

نکته دوم ناظر به تاکتیک برخورد جزیره‌ای است که شبهه افکنان در پیش گرفته‌اند، در واقع اگر منابع دینی امر به صدقه و یا همچنین سایر عوامل معنوی همچون دعا و توسل می‌کند این مطلب به هیچ وجه به معنای رها کردن سایر شاخص‌ها و مؤلفه‌های تأثیرگذار در درمان نیست، برخی از شبهه افکنان به واسطه نفاق و جهل این چنین القا می‌کنند که گویی منابع دینی در این چنین مواردی درمان تک نسخه‌ای را تجویز کرده‌ است؛ این در حالی است که در کنار آموزه‌های معنوی راهکارهای بهداشتی و درمانی نیز مورد تأکید قرار داشته است. باید به این موضوع توجه داشته باشیم که در واقع منابع دینی منکر اسباب علاج از راه طبیعی و علمی نیست،

کما اینکه در منابع روایی از حضرت امام صادق(علیه السلام) این چنین نقل شده است: «أبی الله أن یُجری الاشیاء الا بالاسباب فجعل لکلّ شیءٍ سبباً و جعل لکلّ سبب شرحاً و جعل لکلّ شرح مفتاحاً ؛[5] خداوند پرهیز دارد از اینکه کارها را از مجرای غیر طبیعی خود اجرا نماید.از این رو برای هر چیزی سببی، و برای هر سببی گشایشی، و برای هر گشایشی کلیدی قرار داده است». در منابع روایی از امام صادق(علیه السلام) نقل شده است: «إنَّ نَبِیّاً مِنَ الأَنبِیاءِ مَرِضَ، فَقالَ: لا أتَداوى حَتّى یَکونَ الَّذی أمرَضَنی هُوَ الَّذی یَشفینی، فَأَوحَى اللّهُ عز و جل: لا أشفیکَ حَتّى تَتَداوى؛ فَإِنَّ الشِّفاءَ مِنّی،[6] پیامبرى از پیامبران بیمار شد. گفت: درمان نمى‏‌کنم تا همان کسى که بیمارم کرده است، خود، درمانم کند. سپس خداوند عزّ و جّل به او وحى فرستاد: «شفایت نمى‏‌دهم، مگر درمان کنى، که شفا از من است».
 

نکته سوم:

گاهی اوقات علی رغم اینکه یک شخص بیمار از داروی مناسب استفاده کرده و مسیر علاج صحیح را نیز طی نموده با این وجود شاهد مرگ تعداد بسیاری از آنها هستیم؛ چرا که در بسیاری از موارد عمر آنها در دفتر تکوین و علم الهی به اتمام رسیده است به گونه‌ای که  مرگ برای آنها قطعی شده و چیز دیگری نمی‌تواند مانع آن شود.[7] حتّی با  استفاده از پیچیده‌ترین مراحل پزشکی نیز نمی‌توان موجب خلاصی آنها از مرگ شد، آیا در این چنین شرایطی که شفا مقدر انسان نیست باید منکر اصل درستی و صحت قانون‌های درمانی و پزشکی شویم به طور قطع و یقین هیچ عقل سلیمی این مطلب را تأیید نمی‌کند.
 
پی‌نوشت‌ها:
[1]. سوره مبارکه نحل، آیه 43.
[2].سوره مبارکه بقره، آیه 10.
[3]. سوره مبارکه الحجر آیه ۹۱.
[4]. الکافی، ج‏4، ص3،ح5.
[5]. بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد صلى الله علیهم، ج‏1، ص6.
[6]. مکارم الأخلاق، ص362.
[7]. سوره مبارکه نساء آیه 76. «أَیْنَما تَکُونُوا یُدْرِکْکُمُ الْمَوْتُ وَ لَوْ کُنْتُمْ فی‏ بُرُوجٍ مُشَیَّدَةٍ وَ إِنْ تُصِبْهُمْ حَسَنَةٌ یَقُولُوا هذِهِ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَ إِنْ تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ یَقُولُوا هذِهِ مِنْ عِنْدِکَ قُلْ کُلٌّ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ فَما لِهؤُلاءِ الْقَوْمِ لا یَکادُونَ یَفْقَهُونَ حَدیثاً؛ هر جا باشید، مرگ شما را درمى‏یابد؛ هر چند در برجهاى محکم باشید! و اگر به آنها [منافقان‏] حسنه (و پیروزى) برسد، مى‏گویند: «این، از ناحیه خداست.» و اگر سیّئه (و شکستى) برسد، مى‏گویند: «این، از ناحیه توست.» بگو: «همه اینها از ناحیه خداست». پس چرا این گروه حاضر نیستند سخنى را درک کنند؟»