رنگ حجرالاسود-سنگ بهشتی

براساس برخى از روایات «حجر الاسود»، سنگى است که از بهشت آمده و در آغاز رنگ آن سفید بوده و به تدریج بر اثر استلام گنه کاران به رنگ سیاه مایل به سرخى با نقطه هاى قرمز و خطهاى زرد در آمده است که در زاویه ى شرقى «کعبه» نصب شده است. طواف از مقابل آن آغاز و دور هفتم در همان جا ختم مى شود. حجر الاسود در ارتفاع یک و نیم متر از کف مسجد الحرام قرار دارد. قطر آن سى سانتى متر و وزنش بیش از دو کیلو است. این سنگ سبکتر از آب است و براى همین در آب فرو نمى رود. در حال حاضر به علّت حوادثى که اتفاق افتاده از هفده قطعه بهم چسبیده، تشکیل شده است. در عرض آن که در داخل دیوار است، سه بست نقره اى در سه نقطه آن زده شده و بر طول آن که در داخل دیوار است، حلقه اى از نقره براى حفظ شکافى که در آن است، نهاده شده و بر طول و عرض بیرونى آن نیز حلقه دایره اى از نقره کار گذاشته شده است. حجر اسود قدیم ترین اثر تاریخى و دینى موحّدان و مسلمانان است که در حدود چهار هزار سال سابقه تاریخى دارد. فاصله ى حجر اسود تا صفا دویست و شصت و دو ذراع و 18 انگشت و فاصله آن تا مقام ابراهیم بیست و نه ذراع و نه انگشت و تا چاه زمزم چهل ذراع است. از مقام ابراهیم تا حجر الاسود و از چاه زمزم تا حجز اسماعیل، آرامگاه 99 پیامبر قرار دارد و بین رکن یمانى و حجر الاسود قبر هفتاد پیامبر است.
حضرت آدم اولین کسى است که کعبه را ساخت و حجر اسود را در ضلع شرقى آن نصب کرد. حضرت ابراهیم، آن را از نو ساخت و در آن زمان حجر اسود در کوه ابو قبیس افتاده بود. حضرت ابراهیم در جاى خود نصب کرد. دشمنان کعبه، حجر اسود را در چاه زمزم انداختند تا نابود گردد ولى خاندان حضرت اسماعیل آن را از چاه درآوردند و در جاى خود قرار دادند. جدّ چهارم پیامبر قصى بن کلاب، کعبه را مرمّت کرد و حجر اسود را در جاى خود محکم کرد. در آن زمان که حضرت محمد(ص) 35 سال داشتند و هنوز رسالت خود را اعلام نکرده بودند، کعبه در اثر باران و سیل تخریب شد. قرشیان کعبه را از نو ساختند و حضرت محمد(ص) در ساختن آن به آنان کمک مى کرد.
در نصب حجر اسود بین بزرگان قبیله قریش اختلاف پیش آمد و قرار بر این شد که حضرت محمد(ص) آن را نصب کند. آن حضرت هم به شکل جالبى حجر اسود را در جاى خود قرار داد. در سال 63 هجرى قمرى نیروهاى یزید بن معاویه به مکه حمله کردند. در این حمله کعبه آسیب دید و حجر اسود سه قطعه شد. در سال 64 آسیبهاى رسیده به کعبه را تعمیر کردند. در سال 73 هجرى قمرى حجّاج بن یوسف ثقفى از سوى عبدالملک مروان براى سرکوب عبدالله بن زبیر به مکه حمله کرد و کعبه تخریب شد. به دستور عبدالملک کعبه از نو ساخته شد و حجر اسود را حضرت امام زین العابدین(ع) در جاى خود نصب کردند. در سال 317 فتنه قرامطه پیش آمد و حجر اسود را دزدیدند و 22 سال نزد خود نگهداشتند. در سال 363 هجرى قمرى یک مرد رومى به مسجد الحرام رفت و به قصد دزدیدن حجر اسود، مشغول کندن شد، در این حال یک مرد یمنى با خنجر او را کشت. در سال 414 هجرى قمرى یکى از باطنى ها تصمیم گرفت حجر اسود را بدزد که مردم او را کشتند. در سال 1351 هجرى قمرى یک فرد افغانى قطعه اى از آن را دزدید ولى توسط مأموران دستگیر و اعدام شد. به حجر اسود از آن پس تاکنون آسیبى نرسیده است.
این مطالب از کتاب «حجر الاسود» نوشته ى میرزا محمد کاظمینى است که در سال 1379 هجرى شمرى از سوى انتشارات تشیع با حمایت «بنیاد فرهنگى ـ پژوهشى ریحانه الرسول» یزد چاپ شده است و اگر به اطلاعات کاملترى درباره حجر اسود نیاز دارید مراجعه کنید به وسائل الشیعه، ج 9، ص 403، کتاب الحج، ابواب الطواف، باب 13، حدیثهاى 4 و 5 و 6 و 7 و 8 و 9 و 10 و 11 و 12 و 13 و 14 و 15 و 16 و 17 و 18. و نیز مراجعه کنید به تفسیر المیزان، ج 1، ص 290 به بعد، چاپ بیروت، در ضمن بحث روایی آیات 125 تا 129 سوره بقره .
حجرالاسود قدیمى ترین اثر تاریخى و دینى موحّدان و مسلمانان است که حدود چهارهزار سال قدمت تاریخى دارد. حجرالاسود یکى از شعائر بزرگ دینى، و سرّى است بین خدا و بنده و استلام آن بیعت و یا تجدید بیعت با خداست(حجرالاسود، ص 37 و 38، میرزا محمد کاظمینى، چاپ اول، 1379).
اگر بخواهى با خدا بیعت کنى، دست روى آن بگذار و یا آن را ببوس. این سنگ، سنگ بیعت است و وسیله اى است بین خدا و بنده.
براى افراد عادى و متعارف، همین مقدار قابل فهم است و بیش از این قابل فهم نیست و اگر کسى بخواهد بالاتر از این را بفهمد باید به روایاتى که درباره این سنگ است توجه کند. به عنوان مثال در روایات آمده است که انّ الحجر الاسود، نزل من الجنة و ان الحجر الاسود کان ملکاً من الملائکه(المیزان، ج 1، ص 290 در ضمن بحث روائى). اگر سنگى از بهشت باشد و یا فرشته اى از فرشته ها باشد، قابل اهمیت خواهد بود. اگر مى خواهید معانى این گونه روایات را به دست آورید، مى توانید به تفسیر المیزان، جلد اول، ص 290 در بحث روائى مربوط به آیات 125 – 129 سوره بقره، مراجعه کنید.
در کتاب «صهباى حج» نوشته آیت الله جوادى آملى، مرکز نشر اسراء، چاپ دوم، سال 1378 به سخنان علامه طباطبائى در المیزان اشاره کرده و توضیح داده است.
براى آگاهى بیشتر در مورد حجرالاسود ر.ک: حجرالاسود، میرزا محمد کاظمینى.
براى آگاهى بیشتر ر.ک: وسائل الشیعه، ج 1، صص 403 – 409.
آنچه درباره سابقه حجرالاسود می شود نه از روی گمانه زنی و فرضیه پردازی است بلکه آن چه از روایات به دست آمده باید گفت: به حسب روایات حجرالاسود فرشته ای بود که خداوند او را از بهشت به زمین فرود آورده تا ناظر استلام کسانی باشد که توسط او با خداوند متعال و رسول گرامی اسلام(ص) بیعت می کنند. اما این که چگونه به زمین آمده است:
به حسب روایات ملائکه به اذن خداوند، قدرت دارند به هر مشکلی که بخواهند و اراده الهی بر آن تعلق گیرند در آینده به شکل انسان، قرآن، سنگ و … مثلا در روایات آمده است جبرئیل بارها به صورت دحبه کلبی، برادر رضاعی پیامبر اکرم(ص) بر ان حضرت نازل می شدند که مردم می دیدند پیامبر اکرم(ص) با برادرشان دحیه کلبی -که در حقیقت جبرئیل بود- سخن می گویند.بحارالانوار، ج 14، ص 231، و ج 6، ص 362؛ کافی، ج 2، ص 427 و یا تمثل جبرئیل بر حضرت مریم(س) که در سوره مریم، آیه 19 بیان شده است.
اما جنبه تقدس آن:
1. سابقه فرشته بودنش
2. شاهد بیعت مردم با خدا و رسول خدا(ص) است
3. نصب در کنار بیت الله الحرام و …
4. تکیه گاه اما زمان(عج) در وقت ظهور.کافی، ج 4، ص 185