روایتی هست که: « هیچ صیدی، صید نمی شود مگر تسبیح خدا را فراموش کرده باشد.» در قرآن آمده که: « روزی دهنده خداست و روزی حلال تمام بنده ها را خدا تأمین می کند.» این دو مسأله منافاتی ندارند؟

روایت ناظر به اهمیت ذکر خداوند است واینکه برخی مشکلات که برای موجودات پیش می آید ناشی از عواملی است که بعضا به خود او بازگشت می کند وحتی اگر پرنده ای دچار صیاد می شود در آن روز ذکر خداوند را فراموش کرده والا دچار صیاد نمی شد وآیه قرآن که در ان رازقیت خداوند آمده است ناظر به این است که روزی تمام بندگان را خداوند می دهد وهر آنچه به دست بشر میرسد روزی خداوند است که توسط اسباب به آنان رسانیده است وجه تنافی بین این دو مطلب برای ما روشن نیست خوب است در جهت تنافی بین این دو در نامه بعدی توضیح دهید اگر منظورتان این است که پرنده روزی صیاد است بنا بر این خودش نمیتواند در صید شدنش نقش داشته باشد منافاتی ندارد میشود پرنده روزی فردی باشد لکن خودش هم در روزی واقع شدنش نقش داشته باشد چرا پرنده دیگری روزی واقع نشد واین پرنده شد .قطعا این مطلب سبب ویا اسبابی دارد که یکی از اسباب آن ترک ذکر ویاد خداوند است واگر مقصودتان این است که ترک ذکر با حلال بودن پرنده منافات دارد باز هم این گونه نیست چون پرنده ای که ترک ذکر کند اما صیاد با موازین شرعی آنرا شکار وذبح کند حلال خواهد بود .در هر صورت سوالتان نیاز به توضیح دارد وجه منافاتی بین این دو مطلب به نظر نمی رسد هر چند تحلیل و فهم روایت مربوط به صید شدن پرنده به جهت ترک تسبیح مشکل است . (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 2/100112452)