زبان عربي از چه زماني رايج گرديد؟

عرب به معناي فصيح شدن زبان پس از لكنت است.
عرب غير عجمي‌ها را مي گويند و مراد كساني هستند كه به زبان يعرب بن قحطان ـ قديمي‌ترين زبان عربي ـ تكلم مي‌كنند. و عرب «مستعربة» آن گروه كه به زبان اسماعيل بن ابراهيم ـ عليه السّلام ـ سخن گويند و گفته شده كه اينها را به اين جهت كه در قريش منطقه‌اي به نام «عربه» (بخشي در نزديكي هنديه مكه) سكونت داشتند،به اين نام مي خواندند.
گفته شده عرب دو تيره است: عدناني و قحطاني. و پيامبراكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ از تيره عدناني بوده است. پيامبر اكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ مي‌فرمايد: «نخستين كسي كه زبانش به عربي گشوده شد،‌ اسماعيل فرزند حضرت ابراهيم ـ عليه السّلام ـ بود كه در آن روز سيزده سال از عمرش مي‌گذشت و زبانش به زبان پدر و برادرش بود…».[1]بنابراين، از روايات مذكور مي‌توان نتيجه گرفت كه زبان عربي، از زمان حضرت اسماعيل فرزند حضرت ابراهيم خليل ـ عليه السّلام ـ رايج و متداول گشته است.[2]

پي نوشت ها:
[1] . ر.ك: مجلسي، محمد باقر، بحار الانوار، بيروت، موسسه الوفاء، 1404، ج 75، ص 178.
[2] . براي آگاهي بيشتر ر.ك: خرمشاهي، بهاء الدين، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهي، تهران، دوستان، چاپ اول، 1377 ش، ج 2، ص 1445 ـ 1443.