اویس بن عامر مرادی قرنی، کنیه اش «ابو عمرو» از بزرگان تابعین و از زهّاد مشهور بود، به طوری که زهد، تقوا و مکارم اخلاق وی، زبانزد خاص و عام بود.
او در زمان پیامبر اسلام (ص) ایمان آورد، اما موفّق به زیارت آن حضرت نشد. به خاطر اطاعت از فرمان مادرش از مدینه بازگشت. وی در اصل اهل یمن بود، اما در زمان خلافت عمر در کوفه سکنا گزید. او در زمره یاران با وفای امیرالمؤمنین (ع) بود و با حضرت بیعت کرد که تا پای جان از ولایت امام (ع) دفاع کند و در یارى دادن او هرگز پشت به جنگ نکند.
البته صحت جریان شکستن دندان که به او نسبت داده شده جای تردید بوده و جز معدودی از مورخان میانی، کسی بدان اشاره نکرده است.