سلام و رحمت الله این حدیثی که میگوید امام حسین علیه السلام تنها از انگشت پیامبر اکرم صلوات الله علیه تغذیه کردند صحیح است؟؟؟آیا با عقل جور در می‌آید؟؟ چگچنه؟؟

اگر چه سند این روایت، ضعیف است، ولی محتوا و معنای آن، مخالف عقل نیست اگر چه با روال عادی قوانین طبیعت، تفاوت دارد. باید بین آنچه که علم تجربی بدان دست یافته و اثبات کرده و آنچه که هنوز دست نیافته و یا از دایره علوم تجربی خارج است فرق گذاشت. به‌علاوه؛ موضوع سیر شدن امام حسین(ع) بعد از مکیدن دست پیامبر(ص)، چیزی بالاتر از معجزات دیگر پیامبر(ص) که مورد اتفاق همۀ مسلمانان است، نمی باشد و به نوعی این هم اعجاز می باشد. پس باید پرسید کدام عقل است که معجزه را باور نمی کند؟! عقل سلیم هدیه الهی است که به انسان ها عطا شده است و به عنوان حجت باطنی و درونی در کنار حجت ظاهری و بیرونی خداوند متعال است که زمینه و باورپذیری را برای رشد و تعالی انسان فراهم می کند. مفهوم اعجاز یعنی آن چه دیگران از آوردن یا انجام دادن مانند آن عاجز و ناتوان باشند. شاید همین ویژگی خارق العاده بودن معجزات است که باورپذیری آنها را سخت میکند.!اما درباره ی چگونگی شیر خوردن حضرت سیدالشهدا(ع) در دوران کودکی، سه احتمال وجود دارد:
الف ـ آن حضرت از مادر خویش حضرت فاطمه(س) شیر خورده باشد؛ مثل دیگر کودکان که به هنگام تولد از سینه ی مادر شیر می خورند؛
ب ـ آن حضرت (به سبب اختلاف سنّی کمی که با برادرش امام مجتبی(ع) داشته است) از دایه شیر خورده باشد. ـ در تأیید این مطلب روایتی از اصول کافی از حضرت رضا(ع) نقل شده است که: “ما بین امام حسن و امام حسین(ع) یک طهر و شش ماه و ده روز واقع شده است.”(1)
ج ـ آن حضرت از هیچ زنی چه حضرت فاطمه(س) چه غیر حضرت فاطمه(س) شیر ننوشیده است؛
اما آن‌چه بررسی روایات به دست می دهد، احتمال اول را منتفی می سازد؛ چون حضرت فاطمه(س) در آن ایام بیمار بودند و شیر در سینه ی آن حضرت خشکیده بود و به این مطلب در روایات تصریح شده است؛ لیکن بعضی از روایات، ارتضاع آن حضرت از هر زنی، چه حضرت فاطمه(س) و چه غیر آن حضرت، را منکر شده اند؛ از جمله ی این روایات که مرحوم محدث قمی در منتهی الآمال آورده اند، این است که:
هنگام ولادت امام حسین(ع)، حضرت فاطمه(س) بیمار گشت و شیر ایشان خشک شد، تا این که از شیر دادن ناتوان گشت؛ از این رو پیامبر اکرم(ص) مُرضِع و دایه ای طلب کردند، ولی یافت نشد؛ پس خود آن حضرت به حجره ی حضرت فاطمه(س) آمدند و انگشت ابهام خویش را در دهان حضرت سیدالشهدا(ع) گذاردند و او هم می مکید و حتی بعضی نقل کرده اند که زبان مبارک را در دهان امام حسین(ع) می گذاشت و آن حضرت می مکید.
نقل شده است که خداوند متعال تا چهل شبانه روز رزق و روزی امام حسین(ع) را در زبان پیغمبر اکرم(ص) قرار داده بود، پس گوشت و خون امام حسین(ع) از گوشت و خون پیامبر اکرم(ص) رویید.(2)
مرحوم کلینی در اصول کافی از امام صادق(ع) نقل می کند که امام حسین(ع) از انگشت ابهام پیامبر اکرم(ص)شیر نوشیده است و او مدت آن را دو یا سه روز می داند و در ادامه می نویسد: هیچ فرزندی جز حضرت عیسی بن مریم(ع) و حسین بن علی(ع) شش ماهه متولد نشد که بماند.(3)
مرحوم سید بحرالعلوم در این باره می فرماید:
لله مرتضع لم یرتضع ابداً من ثدی انثی و من طه مَراضِعهُ(4)
برای خداوند شیرخورده ای است که از سینه ی هیچ زنی شیر نخورده است، در حالی که از دست پیامبر اکرم(ص) شیر نوشیده است.
اما در مورد احتمال دوم که آن حضرت از دایه شیر خورده باشد، روایاتی نقل کرده اند که آن حضرت دایه ای داشته است به نام ام الفضل بنت حارث ـ زن عباس بن عبدالمطلب ـ و این روایات به این مضمون است:
صاحب “مستدرک الصحیحین” به سند خود از ام الفضل نقل می کند: “همانا ام الفضل بر رسول خدا(ص) وارد شد؛ پس گفت: ای پیامبر خدا، من دیشب خوابی دیدم که بسیار سخت و دشوار بود! پیامبر اکرم(ص) دوباره فرمودند: چه دیدی؟ گفت: همانا سخت و ترسناک بود! پیامبر اکرم(ص) دوباره فرمودند: آن چه بود؟ گفت: دیدم مثل این که قطعه ای از جسم و بدن شما جدا شد و در دامن من افتاد! پس، پیامبر(ص) فرمودند: خوابی که دیده ای خیر باشد؛ به خواست خدا دخترم فاطمه(س) پسری به دنیا می آورد، آن گاه در دامان تو قرار می گیرد؛ سپس فاطمه(س) حسین(ع) را به دنیا آورد، و او در دامان من قرار گرفت و دایه اش شدم”.(5)
در مقام پذیرش این موضوع و در تعارض بین این روایات این گونه می توان جمع نمود که امام حسین(ع) ابتدا دو یا سه یا حتی چهل روز از انگشت پیامبر شیر خورده است و سپس بقیه ی مدت را در دامان ام الفضل گذرانیده، او پرورش و تربیت امام حسین(ع) را عهده دار بوده است؛ این امر در واقع یکی از معجزات پیامبر اسلام محسوب می شود و نشان گر توجه ویژه آن حضرت به امام حسین(ع) است.
اما زندگی عادی ائمه علیهم السلام با وجود برخی اتفاقات اعجاز گونه در زندگی ایشان منافاتی ندارد چرا که حالت عادی و معمولی در زندگی ایشان در مورد کلیت حیات ایشان است و این به معنی نفی وجود برخی اتفاقات اعجاز گونه نمی باشد همانطور که در زندگی پیامبران و یا برخی از اولیای الهی نیز قابل مشاهده است ؛ در واقع همان گونه که باید این بزرگان در ساحت بشری مشابهت بسیاری با دیگران داشته باشند، باید امتیازات و تفاوت های خاصی هم در زندگیشان مشاهده گردد که نشانه برگزیده بودن ایشان گردد.
پی نوشت ها:
1. شیخ کلینی، اصول کافی، مترجم سید جواد مصطفوی، تهران، کتاب فروشی علمیة اسلامیه، ج 2، ص 364.
2. شیخ عباس قمی، منتهی الآمال، تهران، کتابفروشی علمیه اسلامیه، ص 206.
3. شیخ کلینی، اصول کافی، پیشین، ج 2، ص 366.
4. شیخ عباس قمی، منتهی الآمال، پیشین.
5. حاکم نیشابوری، مستدرک الصحیحین، بیروت، دارالمعرفه 1406هـ. ق، کتاب معرفه الصحابه، ص 136.