روزي پيغمبر اکرم با جمعي از مسلمانان در نقطه اي نماز مي گذارد. موقعي که آن حضرت به سجده مي رفت حسين عليه السلام که کودک خردسالي بود به پشت پيغمبر سوار مي شد و پاهاي خود را حرکت مي داد و هي هي مي کرد. وقتي پيغمبر مي خواست سر از سجده بر دارد او را مي گرفت، پهلوي خود به زمين مي گذارد. باز در سجده ي ديگر، و تا پايان نماز طفل مکرر به پشت پيغمبر سوار مي شد. يک نفر يهودي ناظر اين جريان بود. پس از نماز به حضرت عرض کرد: شما با کودکان خود طوري رفتار مي کنيد که ما هرگز چنين نمي کنيم. پيغمبر اکرم در جواب فرمود: اگر شماها به خدا و رسول خدا ايمان مي داشتيد با کودکان خود عطوف و مهربان بوديد. مهر و محبت پيغمبر عظيم الشأن نسبت به کودک، مرد يهودي را سخت تحت تأثير قرار داد و صميمانه آيين مقدس اسلام را پذيرفت (2) و همچنين نقل شده است که رسول اکرم صلي الله عليه و آله مردم را به نماز خواند و حضرت امام حسن عليه السلام طفل خردسال صديقه ي اطهر نيز با آن حضرت بود. پيغمبر طفل را پهلوي خود نشاند و به نماز ايستاد. يکي از سجده هاي نماز را خيلي طول داد. راوي حديث مي گويد: من سر از سجده برداشتم، ديدم حضرت حسن از جاي خود برخاسته و روي کتف پيغمبر صلي الله عليه و آله نشسته است، وقتي نماز تمام شد مأمومين گفتند: يا رسول الله، چنين سجده اي از شما نديده بوديم، گمان کرديم وحي به شما رسيده است. فرمود: وحي نرسيده بود، فرزندم حسن در حال سجده بر دوشم سوار شد، نخواستم تعجيل کنم و کودک را به زمين بگذارم، آن قدر صبر کردم تا طفل، خودش از کتفم پايين آمد.
اين عمل رسول اکرم صلي الله عليه و آله با کودک خردسال خويش در محضر مردم نمونه ي روشني از روش آن حضرت در تکريم کودک است، پيغمبر اسلام صلي الله عليه و آله با طول دادن سجده حداکثر احترام را درباره ي فرزند خود معمول داشت و در ضمن به همه مردم راه شخصيت و استقلال کودک را آموخت. (3)

پي نوشت :

1. بحارالانوار، ج 10، ص 83.
2. بحارالانوار، ج 10، ص 82.

/س