سیر صعودی انسان، سیر بی حد و بی مرز است. چون او در مسیر حرکت به سوی خداوند است. خداوندی که بی منتها و بی کران است و ابتدا و انتهایی برای او تصور نمی شود. در این مسیر انسان به اندازه ظرفیت وجودی و عمق معرفت و ادراکش می تواند پیش رود. بنابر این تعیین سقفی برای انسان میسور و ممکن نمی باشد. ولی به طور اجمال می توان گفت آن مقدار از حرکت و سیر کمالی که برای انسان در عالم دنیا تصور می شود از آن پیامبر(ص) و اولیای الهی(ع) یعنی ائمه(ع) می باشد و هیچ کس دیگر حتی انبیای بزرگ الهی(ع) نیز به درجه و و مرتبه آنان نمی رسند. چنان چه در زیارت جامعه کبیره می خوانیم: فبلغ الله بکم اشرف محل المکرمین و اعلی منازل المقرّبین و ارفع درجات المرسلین حیث لایحلقه لاحق و لایفوقه فائق ولایسبقه سابق و لایطمع فی ادراکه طامع؛ خداوند شما را به شریف ترین جایگاه تعظیم شدگان و برترین منزل قرب پیشگان و رفیع ترین درجه های پیامبران رسانید، به گونه ای که هیچ کس به پایه آنان نمی رسد و کسی بر آنان برتری نمی یابد و کسی اندیشه رسیدن به آن درجه را در سر نمی پروراند .مفاتیح الجنان، زیارت جامعه کبیره.