سختی ها و رنج های زندگی، بخش پایان ناپذیر و استثناناپذیر و تعمیم پذیر زندگی هر آدمی است. ازاین رو با تغییر رابطه خود با مشکلات، دردها و رنج ها تحمل پذیر می شود و حتی ممکن است، به نوعی، با رضایت باطنی همراه شود.

امام رضا (ع) شکیبایی در سختی را نشان مؤمن می شمارند. حضرت می فرمایند: «مؤمن مؤمن نیست، مگر آنکه در او سه خصلت باشد: سنتی از پروردگارش و سنتی از پیامبرش و سنتی از امامش. سنت از پروردگارش رازپوشی و سنت از پیامبرش سازگاری با مردم است. وَ اما السُّنَّة مِنْ وَلِیهِ فَالصَّبْرُ فِی الْبَأْسَاءِ وَ الضَّرَّاءِ؛ (اما سنّت از امامش شکیبایی در سختی و تنگ دستی است.)»[1]

حضرت در فرمایشی دیگر یکی از نشانه های دستیابی به حقیقت ایمان را الصَّبْرُ عَلَی الرَّزَایا برمی شمارند؛ یعنی شکیبایی بر بلاها.[2]

رنج و مشقت از هر سو و در تمامی شئون حیات، بر انسان احاطه دارد. این معنا بر هیچ خردمندی پوشیده نیست که انسان در پی به دست آوردن هیچ نعمتی برنمی آید، مگر آنکه خالص آن را می خواهد، خالص از هر نقمت و دردسر و خالص در خوبی و پاکیزگی؛ ولی هیچ نعمتی را به دست نمی آورد، مگر آمیخته با ناملایماتی که عیش او را ناقص می دارد و نعمتی مقرون با جرعه های اندوه و رنج، علاوه بر مصائب روزگار که حوادث ناگواری که چون شرنگی کشنده کام جانش را تلخ می کند.[3]

پی نوشت ها:
[1] تحف العقول، ص 442.
[2] تحف العقول، ص 446..
[3] المیزان، ج 20، ص 488.

منبع: حوزه نت