ضمانِ سپرده

محمّد بن حسن صفّار گويد:
به امام حسن عسکري × نوشتم: شخصي به ديگري امانتي سپرد و آن را در خانه همسايه اش گذاشت و از بين رفت، آيا چيزي بر عهده اوست که با دستور وي مخالفت کرده و آن را از ملک خود بيرون برده است؟
امام × در پاسخ نوشت:
هُوَ ضَامِنٌ لَها، إِنْ شاءَ اللهُ.
«او ضامن است، إن شاء الله».[1]