ظهور

کلمه ظهور نوعاً به معناى ظهور شخص امام زما(ع) مطرح مى شود و مثلاً به همین معنى عجل على ظهورک گفته مى شود والبته این مسأله اى قطعى وغیر قابل انکار است لکن احتمال قوى وجدى دیگرى هم وجود داردکه ظهور به معناى ظهور امر باشد، نه ظهور شخص. البته ظهورکامل وقائم امر، مستلزم ظهور شخص است یعنى تا شخص ظاهر نشود، امر امت به صورت تمام وکامل ظاهر نمى شود، ولى درعین حال میان این دو تفاوت هایى وجود دارد. اصل این تفکر واندیشه از این جا سرچشمه مى گیردکه ظهور حداقل مى تواند دو معنا داشته باشد: یک بار به معناى طلوع و آشکار شدن وپیدایش بعد از استتار: بدینگونه که ظهور را نقطه مقابل خفا بگیریم که نظارت مطلب بیشتر به ظهور شخص مى باشد، والبته این قابل انکارنیست، و یار دیگر ظهور را از ماده و ریشه ظهور معناکنیم که عبارت از تقویت وپشتوانه یافتن چیزى باشدکه ما از آن تعبیر به پیروزى و حاکمیت مقتدرانه مى نماییم و در این برداشت و نظر، مطالب دیگرى به ذهن مى رسد ونتایج دیگرى به دست مى آید

در این بحث، توجه به مشتقات لفظى لغت ظهور، مفید مطالب ارزشمندى است که مى توان از آن کمک گرفت.

اگر ظهور را صفت شخص بگیریم تمام آیات وروایات وادعیه وزیارات و مناجات هایى که در آن ها واژه ظهور به کار رفته واستعمال شده است تحقق نیافته ومعنى پیدا نمى کند، مگر با ظهور شخص امام زمان (ع)زیرا ظهور به معناى پیدایش بعد از استتار وخفا استعمال شده است. اما اگر ظهور را به معناى پیروزى وسلطه اسلام تعبیر نماییم حتى ممکن است این پیروزى البته تا حدودى قبل از ظهور امام زمان (ع) نیز حاصل شود لکن نه به گونه اى که مستغنى از ظهور آن حضرت باشیم (1)

1.نشریه موعود شماره 11 و10ص 49