عبارتی به معصومان نسبت داده می‌شود مبنی بر اینکه «علت خشکی اشک چشم، زیادی گناه و دلیل زیادی گناه هم فراموشی مرگ است و فراموشی مرگ هم از دوستی دنیا سرچشمه می‌گیرد»؛ آیا چنین روایتی داریم؟

آنچه در پرسش آمده، ترکیبی از چند حدیث است که از جهت متن و محتوا یکسان هستند و اگر کنار هم قرار گیرند، نتیجه ذکر شده به‌دست می‌آید. در این‌جا به ذکر برخی از این احادیث بسنده می‌شود.
امام علی(ع) می‌فرماید:
«اشک چشم خشک نمی‌گردد مگر به‌واسطه قساوت قلب، و کسى قسى القلب نمی‌شود مگر از زیادى گناهان».[1]‏
«هر کس بسیار مرگ را یاد کند، از مکر دنیا نجات پیدا می‌کند».[2]
«اى مردم! از دنیا دوستى بر حذر باشید که آن سرچشمه هر خطا، درب ورودى هر بلا، همراه هر فتنه و باعث هر مصیبت و گرفتارى است».[3]
گفتنی است؛ دوست داشتن دنیا به قدر معقول و مشروع که انسان را وادار به برپا کردن یک زندگى پاک و طبیعى کند امرى پسندیده و شایسته است. اما دوستى و محبت به دنیا اگر عاملش حرص و طمع و هوا و شهوت باشد، و باعث آلوده شدن به هر نوع مال و لذت حرام گردد، نامعقول و نامشروع و موجب انجام رذایل اخلاقی و گناه و خرابى آخرت، و گرفتار شدن به عذاب است.

---