علی اکبر پرورش؛ روایت یک زندگی

در بنگلادش برای صرف ناهار ما را به رستوران مسلمان‌ها بردند. پذیرایی آن‌ها با آداب و رسوم خاصی بود. روی قوری، پارچ آب و… جهت رعایت مسائل بهداشتی سرپوش وجود داشت. بنده یکی از سرپوش‌ها را روی سرم گذاشتم و آقای پرورش عمامه بنده را روی سر گذاشتند.

زمان نخست وزیری شهید رجایی بود. آقای رجایی کمیته مشورتی، متشکل از مرحوم  پرورش، شهید صیاد شیرازی و بنده تشکیل داده بودند. در آن کمیته در زمینه های مختلف بحث می کردیم و نتایج را به صورت مکتوب آقای پرورش به شهید رجایی منتقل می‌کردند.

وقت استجابت دعا مثل ظهر و غروب ایشان منقلب می‌شد. ابتدا چند سوره قرآن می خواند، مناجات امیرالمومنین (ع) می خواند، اشک می ریخت و دعا می کرد. یک شب قبل از اذان صبح با ماشین حرکت کردیم. ایشان در ماشین شروع به خواندن نماز شب کرد. از نماز شب و قنوت هایش همه افراد داخل ماشین تحت تاثیر اشک و آه و ناله ایشان قرار گرفته بودند. گو اینکه در ۲۴ ساعت، وقت های معینی بود که باید این مناجات ها شکل می گرفت و در جریان خودسازی ایشان نقش عمده ای داشت.

وقتی آقای پرورش برای دور بعد آموزش و پرورش رای نیاوردند، بنده هم برای مجلس رای نیاورده بودم. روز آخر پیکانم را برداشتم و به وزارت رفتم . ایشان را سوار کردم . ۱۰ صبح بود که از تهران بیرون آمدیم.

حدود ظهر به قم رسیدیم و برای ناهار به یک کبابی در چهار مردان رفتیم. آقای پرورش یک زیرشلواری پوشیده بودند و یک عبای روی دوششان بود. من هم لباس روحانیت نپوشیده بودم. سفارش غذا دادیم طبقه بالای کبابی رفتیم. صحنه ی شیرینی اتفاق افتاد. شاگرد کبابی هر دو ما را شناخت و با لهجه قمی بلند گفت: اوستا آن بالا را نگاه کن. وزیر و وکیل را ببین. بعد از ناهار به سمت اصفهان راه افتادیم. حوالی سلفچگان رودخانه ای بود. آقای پرورش گفتند: برویم تنی به آب بزنیم؟ در گرمای تابستان آب تنی چسبید. من زوتر از آب بالا آمدم. دقایقی بعد آقای پرورش که از آب بالا آمدند، بدنشان پر از پشکل گوسفندان شده بود. ظاهرا بالاتر از آنجا گله ای گوسفند به آب زده بودند. خیلی خندیدیم . خلاصه بدنشان را به هر زحمتی بود شستند و راه افتادیم. در راه باهم شعر میگفتیم. ایشان خیلی اهل شعر بودند. یادم هست یک مصرع شعر اینچنین بود “هر دو معزولیم اندر یک ماشین”

یک شب در منزل بودیم. ساعت ۸ یا ۹ شب صدای درب خانه به صدا درآمد. آقای قرائتی بود. به من گفت منزل شما جادارد، مهمان می پذیرید؟ گفتم: قدم مهمان روی چشم. بعد آقای پرورش از پشت ماشین آمدند. سلام و علیک کردیم. آقای پرورش و خانواده ایشان مضطرب بودند. تشریف آوردند داخل و از همان روز با هم همسایه شدیم. حدود ۱۵ سال.

ساختمان دو طبقه داشت. طبقه بالا ما بودیم. طبقه پایین بچه های محافظ بودند. بلافاصله پایین را تخلیه کردیم و اسباب و وسائل آقای پرورش را آوردیم. قضیه از این قرار بود که موقع وزارت ایشان، خانواده شان در خانه ای در کنار ساختمان وزارت بودند. منافقین از بالای دیوار وارد شده بودند و تیر اندازی کرده بودند.

همسایگی ما با ایشان خانوادگی شده بود. یک شب برای شام طیقه بالا آمده بودند. داستانی برایمان تعریف کردند. یک مشت اکبر بود. یک مشت احمد بود. باهم همسایه بودند. مشت اکبر هرشب بو می کشید و هر وقت سفره مشت احمد پهن می شد، سرش را زیر می انداخت و برای شام بالا می رفت. به مشت احمد می گفت: امان از قسمت، امان از قسمت و مشغول خوردن می شد. چند شبی گذشت و مشت اکبر برای شام بالا می رفت و می گفت :امان از قسمت. یک شب مشت اکبر سر سفره مشغول خوردن بود. سرش پایین بود. مشت احمد کفگیر را برداشت، و زد به سر مشت اکبر. مشت احمد گفت: از قضا و قدر الهی هم غافل نشو.

ما گفتیم آقای پرورش این حرف ها به ما نمی‌چسبد.

این بزرگوار بسیار خوش مشرب ، با اخلاق ، متواضع بودند. همیشه خدا برایشان مطرح بود.

یکی از ویژگی های بارز ایشان کمک به محرومین و مستضعفین بود. البته کمتر کسی از خدمات ایشان مطلع است. ما به علت رفاقت و همسایگی طولانی مدت سر و سری در این زمینه داشتیم. ایشان بودجه ای در اختیار داشتند، و سراغ افرادی می رفتند که هیچ کس سراغشان را نمی گرفت. و تاکید داشتند که فردی مطلع نشود.

رویش‌نیوز