غرض امام حسین(ع) از یادآوری اصل و نسب خود در کربلا، چه بود؟

صحنه خونین کربلا شاهد نبرد دو گروهی بود که یکی از آن دو گروه نه تنها از حیث اَعمال و کردار فردی در اوج عظمت و کرامت بودند، بلکه از حیث حسب و نسب خانوادگی نیز در غایت شرافت بوده اند. بسیاری از اینها منسوب به دامان پاک و مطهر زهرای مرضیه و علی مرتضی (سلام الله علیهما) بوده اند. در مقابل، گروهی بودند که نه تنها از حیث اَعمال فردی در نهایت پستی و خفّت و سردمدار هر گونه رذیلت و مروج و مشوّق آن بوده اند، بلکه از حسب و نسب خانوادگی در حضیض ذلت و حقارت بوده اند لذا بیشتر آنها به اسم مادرانشان خوانده می شدند و از حیث پدر وضعیت روشنی نداشتند (پسر زرقاء، پسر مرجانه، پسر هند،…) حسب و نسبی که ذکر آن باعث ملوّث شدن چهره سفید کتاب می شود و قلم برای بیان آن از گردش روی کاغذ، شرم دارد.
اگر امام حسین(ع) کراراً به این مطلب توجه می دهد و به حسب و نسب خویش اشاره می کند قصد حضرت، فحّاشی و هتاکی آن گروه و فخر فروشی و مباهات برای این گروه نیست، بلکه برای بیان این نکته است که دو گروه متخاصم سنخیتی با هم ندارند تا این گروه دست بیعت به سوی آن گروه دراز کند و احیاناً با آنها بر سر یک سفره بنشیند و با آنها دمساز و معاشر شود و کار آنها را تأیید و تصدیق کند.
آیة الله جوادی آملی،حماسه و عرفان