غرور ایمان

غرور ناشی از ایمان اگر به این معنا باشد که انسان به خاطر ایمان و باوری که دارد، به دیگران فخرفروشی کند و خود را برتر و بالاتر ببیند، این غرور با محتوا و پیام ایمان به هیچ وجه سازگاری ندارد. چون ایمان، تواضع می آورد و مؤمن خود را از همه کوچک تر می بیند و اعمال خود را ناچیز و نفس خود را معیوب می شمرد و دیگران را از نظر عمل و رفتار از خود بالاتر می بیند. و اگر به این معنا باشد که انسان به خاطر موهبت و نعمت ایمان، دلخوش و شاد باشد و از این که خداوند او را به این ویژگی مفتخر داشته و این سعادت را که سرمایه حیات ابدی و جاودانه است به او ارزانی داشته، شاکر باشد و به این عنایت خداوندی افتخار نماید، این در واقع غرور نمی باشد، بلکه احساس مباهات و سرور به خاطر برخورداری از نعمت بزرگ ایمان است که شکری عملی که همان پیروی کامل از دستورات الهی است را می طلبد.