فلسفه گریه در عزاداری

گریه کردن برای مصائب ائمه اهل بیت(ع) از بهترین اعمالی است که باعث صفای دل و تقرب به خداوند است و باعث تخفیف گناهان و آمرزش آنها می شود. البته این کار واجب نیست و همان رقت قلب هم بسیار خوب است. گفتنی است که هر چقدر انسان در تاریخ زندگی این بزرگان دقت کند و رنج ها و مصایبی که برای ارشاد و هدایت افراد بشر تحمل کرده اند، مورد توجه قرار دهد؛ خود به خود متأثر می شود و اشکش جاری می گردد و اگر کسی احساس کرد که هیچ حادثه و جریانی او را تکان نمی دهد و رقّت قلب پیدا نمی کند، باید بداند که متأسفانه در اثر گناه و خوردن غذای حرام، به قساوت قلب دچار شده که به حسب روایات از بدترین مرض ها و از علایم شقاوت است و باید هر چه زودتر خودش را معالجه کند؛ یعنی، در مرحله اول شکم را از لقمه حرام پاک کند و سپس با گرفتن روزه و تضرع و توبه به درگاه خداوند، از او بخواهد که وی را از این حالت نجات بخشد؛ وگرنه ائمه(ع) هیچ نیازی به گریه ما ندارند.