یکی از زیانبارترین آثار گناه، قطع رحمت حقّ و نزول باران است.

رحمت بیکرانی که اهمیتش تنها در خشکسالی های ممتد قابل درک است.

حضرت امیر علیه السلام به این اثر برای گناه چنین اشاره فرموده اند:

انَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ اذا عَمِلَ قَوْمٌ بِالْمَعاصِی صَرَفَ عَنْهُمْ ما کانَ قَدَّرَ لَهُمْ مِنَ الْمَطَرِفی تِلْک السَّنَةِ الی عَیرِهِمْ وَالَی الْفَیافی وَالْبِحارِ وَالْجِبالِ.[1]

وقتی گروهی مشغول معصیت شوند، خدای عزّوجلّ بارانی که برای آن سال آنان مقدر شده به سوی دیگران و یا بیابانها و دریاها و کوه ها می فرستند.

و امام حسین علیه السلام در دعای شریف عرضه فرموده اند:

اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی الذُّنُوبَ الَّتی تَحْبِسُ قَطْرَ السَّماءِ.[2]

خدایا گناهانی که قطرات باران آسمان را حبس می کنند برمن ببخشای.

پی نوشت ها:
[1] اصول کافى، ج 2، کتاب ایمان و کفر، حدیث 2416.
[2] مفاتیح الجنان، دعاى عرفه.

منبع: حوزه نت