تصویر: آشا محمود: “شما خیلی معنویت کسب می‌کنید.“ عکس Suki Dhanda / The Observer
 
در شب اول ماه پس از غروب آفتاب، صدها میلیون مسلمان در سراسر جهان ماه مبارک رمضان، نهمین و مقدس‌ترین ماه تقویم اسلامی را آغاز می‌کنند که در آن اعتقاد بر این است که قرآن بر پیامبر اکرم نازل شده است. به مدت 30 روز، بسیاری از مسلمانان از طلوع آفتاب تا غروب آفتاب روزه می‌گیرند – بدون غذا، بدون آب – و در حالی که یکی از بزرگترین اعمال ایمانی را انجام می‌دهند، زندگی خود را ادامه می‌دهند. غذا نخوردن و ننوشیدن حتی کوچکترین قطره آب کار سختی است.
 
با این وجود در روزهای طولانی یک تابستان انگلیس، جایی که وعده‌های غذایی صبح (سحری) باید تا ساعت 2.30 صبح میل شود و روزه را نمی‌توان تا وعده عصر (افطار) که بعد از ساعت 9 عصر است شکست، کار دشوارتر است، اما قطعاً قابل انجام است. برخی حتی بعد از یک روز روزه در محل کار یا مدرسه به کار خود ادامه می‌دهند، فوتبال بازی می‌کنند یا به ورزشگاه می‌روند. دیگران وقت بیشتری را به نماز و مراقبه یا مطالعه قرآن اختصاص می‌دهند. همان طور که بسیاری از ما گواهی خواهیم داد، چالش بیشتر روانی است تا جسمی. احساس ضعف یا بی حالی در پایان روز امری عادی است، اما بدن تنظیم می‌شود و اراده فوق العاده می‌گردد – مانند هر نوع آموزش، روزه گرفتن هر چه ادامه دهید آسان‌تر می‌شود.
 
افراد مسن یا جوان، هر کسی که بیمار باشد، و زنان باردار یا محیض و همچنین مسافران از روزه گرفتن معاف هستند. در این موارد، روزه‌ها توسط فدیه گرفته می‌شود – که اهداء پول یا غذا به افراد نیازمند است. روزه گرفتن در ماه رمضان فقط به معنای مقاومت در برابر وسوسه خوردن نیست: این به این معنا هم هست که بدون داشتن رابطه جنسی، سیگار کشیدن، گلایه کردن، هیچ گونه رفتار بد کلی در ساعات روز نداشته باشیم. در عوض، عشق، نیکوکاری، مهربانی و دعا در اولویت قرار دارند.
آن را یک سم زدایی معنوی در نظر بگیرید.
 

آشا محمود، 20 ساله، مدل انگلیسی و سومالی و چهره خط مد متوسط ​​Asos است. در غرب لندن زندگی می‌کند

سؤالی که بیشتر در ماه رمضان از من پرسیده می‌شود این است: “آیا شما حتی نمی‌توانید یک جرعه آب بنوشید؟” مردم فکر می‌کنند که مدل‌ها به هر حال نمی‌خورند، از این رو باید ماه رمضان برای آنها آسان باشد، اما این درست نیست. برای یک شروع، شما همیشه وزن خود را اضافه می‌کنید زیرا بدن شما در هنگام افطار کربوهیدراتهای سنگین و چرب را هوس می‌کند، و بعد از آن نمی‌توانید حرکت کنید. مادر من همیشه وقتی بشقاب‌های خود را روی هم تلنبار می‌کنیم می‌گوید: “شما این کار را تمام نمی کنید! “
 
خانواده من اهل سومالی هستند، و مانند سایر فرهنگهای مسلمان ما غذای زیادی در سفره افطار داریم – چیزهایی مانند کاری، سمبوسه و میوه – و زمان بسیار شگفت انگیزی برای جمع شدن خانواده است.
 
شما خود را به جای افرادی قرار می‌دهید که هر روز این واقعیت را زندگی می‌کنند و این به شما یادآوری می‌کند که سپاسگزار و صبور باشید.
 
من مراقب بدنم هستم و همیشه در حالی که خیلی مراقبم غذا می‌خورم، بنابراین این ماه یک آزمایش خواهد بود، اما آرامشی که در ماه رمضان احساس می‌کنید زیباست. توضیح آن دشوار است، زیرا اکثر مردم نمی‌توانند از ایده بدون غذا و نوشیدنی عبور کنند، اما شما از نظر معنوی بسیار بزرگ می‌شوید. این یک دیدگاه متفاوت و آرام‌تر است. شما خود را به جای افرادی قرار می‌دهید که هر روز این واقعیت را زندگی می‌کنند و این به شما یاد آوری می‌کند که سپاسگزار و صبور باشید.
 
من از 11 سالگی روزه می‌گرفتم که همیشه در ماه‌های تابستان بوده است [ماه رمضان هر سال در حدود دو هفته به عقب برمی‌گردد، مطابق با تقویم قمری] و در طول فصل امتحان. این سخت بود! نه غذا، بلکه این که حواس و تمرکز خود را حفظ کنید. الحمد لله، من نمرات بسیار خوبی کسب کردم و اکنون در سطح دانشگاه هستم. ساعت آخر، ساعتی است که همه با آن مشکل دارند اما با رفتن به سالن بدن سازی با آن کنار می‌آیم. به آن سختی‌ها نیست – فقط دویدن سبک و برخی از وزن‌ها. به نظر من روشی مناسب برای دور شدن از حواس پرتی است و باعث می‌شود زمان سریع‌تر بگذرد. من هشت خواهر و برادر بین 6 تا 23 سال دارم – گذراندن ماه رمضان با جوان‌ترها بسیار جالب است. آنها روزه نمی‌گیرند اما همه ما دوست داریم خانواده دور هم جمع شوند و عید بگیرند. این بسیار خوب و خاص است که بدانید که بسیاری از مسلمانان این کار را با هم انجام می‌دهند – واقعاً باعث می‌شود احساس قدرت کنید.
 

رحیما محموت، 49 ساله، نوازنده اویغور، فعال و مترجم. از شمال غربی سین کیانگ به انگلستان نقل مکان کرد، جایی که تاکنون 3 میلیون مسلمان در “اردوگاه های باز آموزی” توسط دولت چین بازداشت شده‌اند. اکنون در شمال لندن زندگی می‌کند.

 

 
تصویر: رحیما محموت: “این یک ماه شادی است”. عکس: آنتونیو اولموس / The Observer
 
از وقتی که من در حال رشد بوده‌ام رمضان همیشه یک ماه شادی بوده است: این ماه چیزی بود که ما منتظر آن بودیم. ما در ترکستان شرقی که چینی‌ها آن را سین کیانگ می‌نامند – ما دوره‌هایی از آزادی مذهبی داشتیم زیرا سیستم‌های نظارتی فناوری پیشرفته که الآن وجود دارد وجود نداشت.
 
صرف نظر از جایی که در آن هستیم، ماه رمضان یکی از ارکان اسلام است که مسلمانان سعی بر رعایت آن دارند. تمام خانواده من با هم از خواب بیدار می‌شدند – حتی خواهر و برادرهای جوانی که روزه نمی‌گرفتند – برای خوردن غذای صبحانه. ما قبل از رفتن به رختخواب آن را آماده می‌کردیم – مواردی مانند goshnan (گوشت در نان ساندویچ شده) یا برنج pilau  با هویج و گوشت گوسفند – غذایی سنگین و روغنی برای اینکه روز را بتوانید دوام آورید. برخی حتی بعد از یک روز روزه در محل کار یا مدرسه به کار خود ادامه می‌دهند، فوتبال بازی می‌کنند یا به ورزشگاه می‌روند. دیگران وقت بیشتری را به نماز و مراقبه یا مطالعه قرآن اختصاص می‌دهند. گر چه گرمای هوا در کشور من بسیار خشک است و درجه حرارت تا 40 درجه می‌رسد، به دلیل ایمان، شما واقعاً مشکل پیدا نمی‌کنید. هفته اول شما احساس بی نظمی می‌کنید، سپس مانند هر عملی که به آن عادت می‌کنید، به کاری تبدیل می‌شود که می‌خواهید انجام دهید: این زمان خوشبختی و آرامش شخصی است – شما تلاشی اضافه می‌کنید تا هر فکری را که می‌توانید برای تهیه غذای شب بکنید. این غذا همیشه یک سفره کامل است.
 
منبع: نوشین اقبال – TheGuardian