بسم الله الرحمن الرحیم
یا محمد یا علی!
فرمان همایون شرف نفاذ یافت؛ آن که چون از بدوِ طلوع تباشیرِ صبح دولتِ ابدْ پیوند، و ظهور رایات سعادت آیات شوکت ارجمند، که بدون توافق آن رقم سعادت مندی دستِ قضا بر صحیفه ی احوال سعداء نمی کشید، اعلاء اعلام شریعت غرّای نبوی را که آثار ظلام جهالت از فضای عالم و عالمیان از ظهور خورشید تأثیر آن زوال پذیر شود، از مستمدّات ارکان سلطنت و قواعد کامکاری می دانیم و احیای مراسم شرعِ سیدالمرسلین و اظهار طریقه ی حقه ی ائمه معصومین: که چون صبح صادق غبار ظلمت آثار بدع مخالفان مرتفع گرداند، از جمله مقدمات ظهور آفتاب معدلت گستری و دین پروری صاحب الامر علیه السلام می شماریم. و بی شائبه، منشأ حصول این امنیت و مناط وصول بدین نیت و انقیاد و پیروی علما، دین است که به دستیاریِ دانشوری و دین گستری صیانت و حفظ شرع سیدالمرسلین نموده، به واسطه ی هدایت و ارشادشان کافّه ی انام از مضیقِ ضلالت و گمراهی به ساحتِ اهتدا توانند رسید و از یمن افاداتِ کثیرالبرکاتشان کدورت و تیرگی جهل از صحایف خواطرِ اهل تقلید زدوده شود؛ سیّما در این زمانِ کثیرالفیضانِ عالی شأنی که به رتبه ی ائمه هدی( علیهم السلام و الثناء) احتضان دارد و متعالی رتبت خاتم المجتهدین، وارث علوم سیدالمرسلین، حارس دین امیرالمؤمنین، قبله الأتقیاء المخلصین، قدوة العلما الراسخین، حجه الإسلام و المسلمین، هادی الخلایق الی الطریق المبین، ناصب أعلام الشرع المتین، متبوع أعاظم الولاة فی الأوان، مقتدی کافة اهل الزمان، مبیّن الحلال و الحرام، نایب الإمام علیه السلام لازال کاسمه العالی علیاً عالیاً که به قؤه قدسیه، ایضاح مشکلاتِ قواعدِ ملت و شرایعِ حقّه نموده، علمای رفیع المکانِ اقطار و امصار روی عجز بر آستانه ی علومش نهاده، به استفاده علوم از مقتبسات انوار مشکات فیض آثارش سرافرازند و اکابر و اشراف روزگار سر اطاعت و انقیاد از اوامر و نواهی آن هدایت پناه نپیچیده، پیروی احکامش را موجب نجات می دانند، همگی همتِ بلند و نیت ارجمند مصروف اعتلاء شأن و ارتقاء مکان و ازدیاد مراتب آن عالی شأن است.
مقرر فرمودیم که سادات عظام و اکابر و اشراف فخام و امرا، و وزراء و سایر ارکان دولت عالی قدسی صفات مومی الیه را مقتدا و پیشوای خود دانسته، در جمیع امور اطاعت و انقیاد به تقدیم رسانیده، آنچه امر نماید بدان مأمور و آنچه نهی نماید منهی بوده، هرکس را از متصدیان امور شرعیه ممالک محروسه و عساکر منصوره عزل نماید معزول و هرکه را نصب نماید منصوب دانسته، در عزل و نصب مذکورین به سند دیگری محتاج ندانند و هرکس را عزل نماید، مادام که از جانب آن متعالی منقبت منصوب نشود، نصب نکنند.
و هم چنین مقرر فرمودیم که چون مزرعه ی«کبیسه» و «دوالیب»که در اراضی آن جا واقع است در نهر نجف اشرف و نهر جدید موسوم به «راقبه» از شتوی و صیفی و مزرعه «شویحیات» و «لرم زیب» از اعمال دارالزبید بحدودها المذکورة فی الوثیقة الملیة مع أراضی مزرعه «أم الغرمات» و أراضی «کاهن الوعد رماحیة»که احیا کرده ی مومی الیه است بر مشارالیه وقف صحیح شرعی فرمودیم و بعد از او بر اولاد او ما تعاقبوا و تناسلوا به موجبی که در وقفیه مسطور است. و چون به موجب حکم فردوس مکانِ علیین آشیان دوازده خامه وار از طایفه زید که از رعایا شوکیات اند مالا و وجوها […] آن افاضت دستگاه مسلم است به همان دستور مقرر دانسته، مضمون حکم مذکور را که در این باب صادر شده معتبر شناخته، از آن تجاوز ننمایند.
مستوفیانِ گرام و عمال و دیوانیان باید که تمامی مزبورات را از نتیجه ی اخراجات حکمی و غیرحکمی به هر اسم و رسم که باشد سیّما ساوری و ده یک و ده یک و نیم و حرنک و رسم المهر و رسم الوزارة و رسم الصدارة و حق الکیل و حیازة و امثال آن از مطالبات به همه ابواب سوی و مستثنی دانند.
متصدیان اشغال دیوانیِ عراقِ عرب حسب المسطور مقرر دانسته، قلم و قدم کوتاه و کشیده داشته […] و مساحت و باز دیدنِ آن سرکار مدخل نماید و به علت تفاوت و قرض غلبه و رسولِ داروغگی و سایر شناقص اصلاً طلب نکنند. و در سیرغو و سورغوی آخر کار مدخل نسازند و جریمه نگیرند. و اگر جریمه صادر شود، گذارند که گماشتگان مومی الیه رفع نمایند. و اگر سهوا از بابت اخراجات سیما مذکورات فوق یا بعد از این سانح شود چیزی بر آن سرکار حواله نمایند تحصیل داران نطلبند و تن را به دیوان آورند محسوبست. و چون«الوس حولانی»که مزارع و روامس«یرقانیه» اند، به زراعت و حواشی آن جا قیام نمایند، هیچ آفریده ایشان را تکلیف بردن به محلی دیگر ننماید، و گذارند که به زراعت و حواشی آنجا قیام نمایند؛ مال الوجهات الوس مزبوره را بر شیخ الاسلام مومی الیه مسلم و حر و مرفوع القلم دانسته به دستور سایر محال سیورغال مومی الیه عمل نمایند.
و چون حکم جهان مطاع صادر شده که چنانچه ارباب دو شلکات دیوان اعلی از گرفتن دو شلکات آن سرکار ممنوع اند ارباب دو شلکات عراق عرب نیز خود را ممنوع شناسند و به هیچ عذر و بهانه در آن جا مدخل نسازند.
چون هدایت پناه مومی الیه جهت هدایت خلایق احیاناً از نجف اشرف متوجه بعضی از ممالک محروسه می شوند، سیّما «رماحیه» و جوایز در ذهاب رایات را کمال تعظیم به تقدیم رسانیده و سرکار مومی الیه و متعلقان او را در غیبت به دستور حضور برقرار دانسته، از حوالات و مطالبات مستثنی شناسند.
و چون در پایه ی سریر فلک مصیر که مجمع اکابر و اشراف و امرا و حکام و اعیان ممالک محروسه است، کائناً من کان، ملازمتِ مقتدی الانام مومی الیه نموده، مشارالیه به دیدن احدی نرفته، حکام عراقِ عرب حفظ این قاعده مرعی داشته وظایف ملازمت به تقدیم رسانیده، طمع استقبال و رفتن شیخ الاسلام مومی الیه به دیدن ایشان ننمایند؛ فکیف که تکلیف حضور مجلس خود نمایند. و در جمیع ابواب به نوعی رعایت ادب نمایند که مزیدی بر آن متصور نباشد.
و مقرر است که آنچه از مقرری سنوات سابقه از دارالضرب باقی مانده باشد، بلا تعلل رسانیده و سکّه ی مدینه المؤمنین حلّه را نزد وکلاء عالی رتبت مومی الیه [سپرده] بی حضور ایشان سکه ننمایند و از مخالفت محترز باشند.
و چون حسب الحکم جمیع محصولات«یرقانیه» و توابع عن حصر ارباب و دیوان در وجه قدس […] مومی الیه مقرر است حسب المسطور مقرر دانسته، عوض تخم طلب ننمایند و در عهده دانند و به سند به قبض به هر عبارت و تاریخ که باشد مستند نگردند و تقدم و تأخر تاریخ را اصلاً معول علیه نشمرند، و افاضت پناه مومی الیه را در عدم تمکین حکم نقیض و تعذیر هرکس که مخالفت این حکم نماید مرخص دانسته، نهایت امداد نمایند و از مخالفت- که موجب مؤاخذات است- اندیشه نمایند احکام مذکوره را به همان دستور مقرر دانسته، از مضامین حکم جهان مطاع- که به تاریخ شهر محرم سنه ست و ثلاثین و تسعمائة صادر شده- در جمیع این ابواب به تمامی قیود در نگذرند و از آن عدول نجویند و خلاف کننده را ملعون و مطرود دانسته، به مقتضی آیه ی کریمه ( اولئک علیهم لعنه الله و الملائکة و الناس اجمعین) از مردودانِ این دودمان شهرند در این ابواب قدغن دانسته، تقصیر ننمایند و در عهده شناسند و هر ساله در این باب پروانچه مجدد نطلبند و شکر و شکایت وکلا و گماشتگانِ ایشان را عظیم و مؤثر شمرند. به تاریخ 16 ذی حجة الحرام سنة 939ق.
احکام مسطوره را و جمیع احکام که درباره ی مقتدی الانام مومی الیه صادر شده ممضی و منفذ دانسته، خلاف کننده را ملعون و مطرود دانند. کتبه طهماسب.(1).

پی‌نوشت‌:

1. ر.ک: ریاض العلماء، ج3، ص 456؛‌ روضات الجنات، ج4، ص 464؛ شهداء الفضیلة، ص 110.

منبع مقاله: حسینی زاده، سیدمحمدعلی، (1380)، اندیشه ی سیاسی محقق کرکی، قم: مؤسسه ی بوستان کتاب، چاپ دوم .