محمدبن عبدالوهاب و توسل

محمدبن عبدالوهاب مکرر تأکید مى کرد که اگر کسى به پیامبر(ص) و یا دیگر شخصیت هاى الهى و مقدسین- ولو این که نام آنها را در نمازهایش ذکر کند متوسل گردد، مشرک مى شود و از آیات مذکور در فوق بر ضد چنین کسانى استفاده مى کرد. وى زیارت ضریح پیامبر گرامى اسلام(ص) و پیامبران دیگر، مقدسین و اشخاص الهى را، شرک محض و گناهى نابخشودنى مى دانست و در تأیید آن به آیه قرآن متوسل مى شد که مى گوید: «بت پرستان به قول خودشان، بت ها را براى نزدیکى به خدا پرستیدند.» به استدلال او، مردمى که از پیامبر (ص) و مقدسین دیگر استمداد مى جویند باید با همان بت پرستانى که قرآن ذکر کرده است مقایسه شوند. محمدابن عبدالوهاب همچنین استدلال مى کرد که بت پرستان و مشرکان به آفریدگارى بت ها باور ندارند و آفرینش را، خاص خدا مى دانند. وى بر این قیاس نتیجه گرفت که انگیزه بت پرستى مشرکان، نزدیکى به خدا بوده و بت پرستى را وسیله اى براى این کار قرارداده بودند، درست به همان ترتیب که مسلمانان مشرک از پیامبر یا ائمه (صلوات الله علیهم اجمعین) استمداد مى جویند. شاید بتوان به این ادعاى بى اساس، چنین پاسخ داد: مؤمن، انبیاء وسایر مردان عالیقدر الهى را به چشم خدا نگاه نمى کند و آنها را شریک خدا نیز نمى داند، بلکه آنان را مخلوق و بنده خدا مى پندارد. مؤمن، اینان را شایسته، پرستش نمى انگارد و هرگز آنها را نمى پرستد. به عبارت دیگر، بت پرستانى که در قرآن مجید از آنها یادشده، براین عقیده بودند که بت ها همان خدایان آنها هستند، جز آن که نمى توانند آفریننده باشند. خلاصه مطلب آن که، یک مؤمن معتقد است پیامبر (ص) و دیگر مردان الهى، بندگان برگزیده خدایند و شایسته احترام، درحالیکه هیچگاه مورد پرستش قرار نمى گیرند. توسل مؤمن به چنین شخصیت هایى، درنهایت کسب برکات خداوند از طریق شفاعت آنهاست. در تأیید این مطلب، شواهد کافى درقرآن و سنت (رفتار و کردار پیامبر) وجود دارد. به اعتقاد یک مسلمان تنها خداوند تعالى است که شایسته پرستش است و همه پاداش ها و مکافات مختص اوست. پیامبر(ص) و دیگر شخصیت هاى الهى عالیقدر، هرگز چیزى خلق نمى کنند و پاداش و جزایى نمى دهند و تنها این خداوند قادر است که بر آفریدگان خود ببخشاید و رحمت کند. این مایه شرمسارى و اغفال است که بنیانگذار وهابیت و پیروانش، موحدترین اشخاص را به شرک متهم ساخته و آنها را با بت پرستان، یکى مى دانند و چگونه مى توانند تمام آیاتى را که مناسب بى دینان است، درمورد موحدین به کار برند؟ در این مورد مى توان به احادیث ذیل اشاره داشت: الف:«البخارى روایت مى کند از عبدالله بن عمر که او روایت کرد از پیامبر اکرم(ص) که فرمودند: خوارج برضد امام(ع) اقدام خواهندکرد و آیات قرآنى مناسبت کافران را به مؤمنان اسناد خواهندداد.»
ب:«عبدالله بن عمر روایت کرد از پیامبر(ص) که فرمودند:«بیشترین نگرانى من براى امتم، هنگامى است که تعدادى از مردم احساس مسوولیت نکنند و آیات قرآنى را تفسیر به رأى نمایند و آنها را بد به کار برند.» که این دو حدیث، وصف الحال فرقه وهابیت است.