مدتی است که یک سری نماز مستحبی می خوانم اما بعضی مواقع یک سجده تنها انجام دادن آن برایم خیلی مسرت بخش تر از انجام آن عمل مستحبی مداوم است. علت آن چیست؟ آیا من باید در آن موقع که حس انجام آن کار را ندارم خود را به آن ملزم کنم؟ از کجا بفهمم حیله شیطان است یا یک بی حوصلگی ساده؟

در مورد مستحبات بهترین راه این است که انسان به مقداری که قلبش اقبال دارد و از عبادت لذت می برد انجام دهد و در صورت ادبار قلب تنها واجبات را انجام دهد و خود را به تکلف و سختی نیاندازد. در نهج البلاغه از امیرالمؤمنین(ع) نقل شده : ((ان للقلوب شهوه واقبالا وادبارا)). قلب انسان گاه اقبال به خدا و معنویات دارد و گاه پشت می کند. در این رابطه فرموده اند: در هنگام اقبال دل به مستحبات و مندوبات بپردازید و در صورت ادبار به واجبات اکتفا کنید. البته هر قدر انسان مجاهده نفس بیشتری کند و با خدا و قرآن و اهل بیت (ع ) انس بیشتری گرفته و دل از هواهای نفسانی تخلیه کند به تدریج اقبالش بیشتر شده و به صورت ملکه راسخه در می آید. آن گاه است که در همه حالات به یاد خدا و متوجه اوست و هیچ چیز نمی تواند او را از محبوب حقیقی باز دارد. این همان حالتی است که ازآن تعبیر به ((نماز دائم)) شده است :
خوشا آنان که الله یارشان بیبه حمد و قل هوالله کارشان بی
خوشا آنان که دایم در نمازندبهشت جاودان ماوایشان بی