مراسم عروسی فاطمه(س)-دف عروسی فاطمه(س)

با دقت در امور ذیل، پاسخ پرسش فوق به خوبى روشن مى شود:

1.

این نوع احادیث که غالباً در کتاب هاى اهل تسنن – آن هم به طور فراوان وجود دارد – ضعیف و غیر معتبر بوده و با مذهب آنان، سازگار است؛ چه اینکه آنان غنا و دف زنى را به ویژه در ایام جشن عروسى، عید و سرور و هنگام بازگشت از جنگ، حلال و جایز مى دانند!!. ر.ک: سنن نسایى، ج 3، ص 194 ؛ صحیح بخارى، ج 6، ص 137؛ سنن ترمذى، ج 2، ص 276؛ سنن ابى داود، ج 2، ص 104؛ عبد الرحمن جزیرى، الفقه على المذاهب الاربعه، ج 2 ص 41.

یک نمونه از آن عبارت است از: وقتى نبى اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) از غزوه اى با پیروزى به مدینه باز مى گشت زنى خدمت حضرت رسید و درخواست کرد که با خداى خود عهد و نذر کردم که هرگاه حضرت پیروز و سالم از جنگ باز گردد من شادمانى کنم حضرت فرمودند اگر عهد کرده اى به عهد خود وفا کن آن زن در حضور حضرت شروع به دف زنى و شعر خوانى کرد. فتح البارى، ج 11 ص 510؛ المغنى، ج 12، ص 40؛ مسند احمد، ج 5، ص 356.؛

2.

در مقابل آن، روایات فراوان و معتبر موجود در کتاب هاى شیعه، به روشنى بر حرمت غنا و نواختن آلات لهو دلالت دارد.

3.

اگر به فرض اکثر این احادیث، معتبر و قابل پذیرش باشند، در نهایت به جهت ناهمگونى مضمون، با یکدیگر تعارض پیدا مى کنند؛ در این صورت باید از قواعد فنى آن رشته بهره جست. در علم اصول قاعده اى هست که هرگاه دو دسته از روایات با یکدیگر تعارض کنند و هیچ راهى در سازگارى و جمع بین آنها نباشد، به مرجّحات عمل مى شود که یکى از آنها، ناسازگارى با فتواى اهل تسنن است. هر حدیثى که با مذهب آنان مطابق و موافق باشد، آن را کنار مى گذارند و به آن عمل نمى کنند و به روایتى که مخالف باشد، پایبند مى شوند. مسئله فوق از این قبیل است، چه اینکه اهل تسنن غنا و موسیقى را حلال مى شمارند و احادیث یاد شده، با این مذهب سازگار است (نه با مذهب شیعه).

4.

آنچه در باره ازدواج حضرت زهرا(علیها السلام) از تاریخ و احادیث معتبر استفاده مى شود، این است که رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) در شب عروسى دختر گرامى شان به زنان دستور دادند اظهار خوشحالى کنند؛ ولى چیزى که موجب خشم خداوند باشد، انجام ندهند. گفته شده که عایشه و برخى از زنان، اشعارى در فضیلت و مقام حضرت زهرا(علیها السلام) مى سرودند و اظهار سرور و شادمانى مى کردند. بحارالانوار، ج 43، ص 115.و مسئله دف و دایره زنى در احادیثى که هیچ سند و اعتبارى ندارد، بیان شده است. دعائم الاسلام، ج 2، ص 206.