یکی از صفات خداوند «مالک» است که در لغت به معنای «نیرومندى» و «در انحصار خود گرفتن» میباشد. این کلمه، در زبان فارسی گاهی به «پادشاه» ترجمه میشود، که اگر به خداوند نسبت داده شود، مقصود معنای وسیعتری متناسب با ذات الهی است. به این بیان که خدای تعالی، مالک حقیقى همه موجودات و مالک تدبیر آنها است، و این مالکیت، نتیجه خالقیت و ربوبیت او است. آنکس که موجودات را آفریده و تحت حمایت خود پرورش میدهد و لحظه به لحظه فیض وجود و هستى به آنها میبخشد، قطعاً مالک و پادشاه حقیقى آنان است.