قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
در قرآن کریم می‌خوانیم: «فَوَقاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذلِکَ الْیَوْمِ وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً»؛[1] (به خاطر این عقیده و عمل) خدا ایشان را از شر آن روز نگه داشت و آنان را طراوت و شادمانى بخشید.
در این آیه شریفه، به نتیجه اجمالى اعمال نیک و نیّت‌های پاکى که «ابرار»[2] و نیکان دارند اشاره شده است.
«نضرة» از «نضر»؛ به معناى طراوت و زیبایی و شادابى خاصى است[3] که بر اثر فراوانی نعمت و رفاه به انسان دست می‌دهد. آرى رنگ رخسار آنها در آن روز از آرامش و نشاط درونى آنان خبر مىدهد.[4] بنابر این، اگر در دنیا به خاطر احساس مسئولیت از آن روز بیمناک بودند، خداوند در عوض آنها را در آن روز غرق شادمانى و سرور می‌کند.
تعبیر به «لقّاهم» از تعبیرهاى بسیار جالبى است که نشان می‌دهد خداوند بزرگ از این میهمانان گرانقدر با لطف خاصش استقبال می‌کند، و در سایه رحمتش به آنها طراوت و شادمانى و زیبایی عطا می‌کند.
امام باقر(ع) به نقل از پیامبر اکرم(ص) فرمود: «در روز قیامت مردى را می‌آورند و به او می‌گویند: حجت خود را بیان کن، پس او می‌گوید: پروردگارا! مرا آفریدى و راهنماییم کردى و نعمت خویش را بر من گستردى، و من نیز پیوسته از بخشش آن نعمت مایه گستردگى زندگى آفریدگانت می‌شدم و بر ایشان آسان می‌گرفتم تا در چنین روزى رحمت و آسان‌گیرى خویش را به من ارزانى دارى، و آن‌گاه پروردگار تعالى می‌فرماید: بنده‌ام راست گفت، او را به بهشت در آورید».[5]
در این آیه شریفه، به نتیجه اجمالى اعمال نیک و نیّت‌های پاکى که «ابرار»[2] و نیکان دارند اشاره شده است.
«نضرة» از «نضر»؛ به معناى طراوت و زیبایی و شادابى خاصى است[3] که بر اثر فراوانی نعمت و رفاه به انسان دست می‌دهد. آرى رنگ رخسار آنها در آن روز از آرامش و نشاط درونى آنان خبر مىدهد.[4] بنابر این، اگر در دنیا به خاطر احساس مسئولیت از آن روز بیمناک بودند، خداوند در عوض آنها را در آن روز غرق شادمانى و سرور می‌کند.
تعبیر به «لقّاهم» از تعبیرهاى بسیار جالبى است که نشان می‌دهد خداوند بزرگ از این میهمانان گرانقدر با لطف خاصش استقبال می‌کند، و در سایه رحمتش به آنها طراوت و شادمانى و زیبایی عطا می‌کند.
امام باقر(ع) به نقل از پیامبر اکرم(ص) فرمود: «در روز قیامت مردى را می‌آورند و به او می‌گویند: حجت خود را بیان کن، پس او می‌گوید: پروردگارا! مرا آفریدى و راهنماییم کردى و نعمت خویش را بر من گستردى، و من نیز پیوسته از بخشش آن نعمت مایه گستردگى زندگى آفریدگانت می‌شدم و بر ایشان آسان می‌گرفتم تا در چنین روزى رحمت و آسان‌گیرى خویش را به من ارزانى دارى، و آن‌گاه پروردگار تعالى می‌فرماید: بنده‌ام راست گفت، او را به بهشت در آورید».[5]
[1]. انسان، 11.
[2]. اشاره به: انسان، 5: «إِنَّ الْأَبْرارَ یَشْرَبُونَ مِنْ کَأْسٍ کانَ مِزاجُها کافُوراً»؛ به یقین ابرار (و نیکان) از جامى می‌نوشند که با عطر خوشى آمیخته است.
[3]. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، محقق و مصحح: میر دامادی، جمال الدین، ج 5، ص 212، دار الفکر للطباعة و النشر و التوزیع، دار صادر، بیروت، چاپ سوم، 1414ق؛ قرشی، سید علی اکبر، قاموس قرآن، ج 7، ص 77، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ ششم، 1371ش.
[4]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 25، ص 357، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374ش.
[5]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 4، ص 40، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق.