معنای کنیه

در زبان عربی معمولا هر فردی دارای اسم و کنیه و لقب است. اسم معرف هر فرد است و لقب بیانگر خصوصیت و ویژگی و صفتی ممدوح یا مذموم و مثبت در فرد است مثل صادق یا کاذب یا امین یا خائن.کنیه در زبان عربی معمولا برای احترام و تکریم به کار می رود. کنیه بیشتر با کلمه «اب» یا «ام» و گاهی با کلمه ابن (پسر) و اخت(دختر) شروع می شود. مثل: ابوالحسن و ام لیلا و ام کلثوم و ابن حاجب و بنت الکرم. در مورد ائمه(ع) هر سه مورد وجود دارد. مثلا اولین امام معصوم نامش علی و لقبش امیرالمؤمنین و کنیه اش ابوالحسن است. ذکر این نکته لازم است که وقتی کنیه کسی مثلا ابوالفضل است معنایش این نیست که حتما فرزندی به نام فضل دارد و این فرد پدر اوست. هر چند معمولا چنین است، بلکه گاهی برای تفأل زدن و فال خیر کنیه ای بر کسی گذاشته می شود. مثلا فردی که کنیه اش ابوالفضل می باشد، از همان کودکی این کنیه را بر او می گذارند و فال خیر می زنند که خداوند فرزندی به نام فضل به او عطا نماید و یا صاحب فضل و احسان و کرم گردد.