دعای سحر از حضرت رضا(ع) روایت شده و ایشان از جد اطهرشان حضرت باقر(ع) آن را نقل می فرمایند و می گویند که حضرت باقر(ع) این دعا را در سحرهای ماه مبارک رمضان می خوانده اند. اصولاً دعا مغز عبادت و نشانگر اوج خصوع و نهایت خاکساری و کمال بندگی است و اولیای الهی در این میدان گوی سبقت را از دیگران ربوده و از همه در این وادی پیشتازتر بوده اند در دعای سحر حضرت باقر(ع) مشام جانشان را با عطر صفات و اسماء و کمالات بی انتهای الهی معطر کرده و به فرموده مرحوم علامه طباطبایی همه جمال و جلال و عظمت و نور و بهاء و شرف و قدرت و سایر اسماء و صفات الهی را از خداوند درخواست می کنند و در دل شب های نوارانی و عطر آگین ماه رمضان که ماه استجابت دعا و نزول رحمت الهی و آراسته شده انسان به صفات و اسمای ربوبی است خدا گونه شدن و راه یابی به مقام قرب و کمال بندگی را متناسب با ادارک و معرفتی که به آن انوار تابناک دارند از خداوند متعال درخواست می نمایند و به ما نیز تعلیم و آموزش می دهند که چگونه دعا کنیم و چگونه آداب بندگی را در محضر پاک ذوالجلال رعایت نموده و چه چیزی را از آن کریم بی زوال در خواست نماییم.