موسیقی لهوی-حرمت لهو

باید دانست لهو انواعى دارد که مهم ترین آنها عبارت است از:

1.

مشغول شدن انسان به امور غیر مهم و بى معنا و بیهوده؛ مانند بازى با تسبیح، بازى با محاسن صورت و برخى از امورى که هیچ فایده عقلایى در بر ندارد.

2.

مشغول شدن به امورى که اوقات فراغت را پر مى کند و داراى فایده عقلایى است؛ چنان که حضرت على(علیه السلام) از پیامبراسلام(صلى الله علیه وآله) نقل مى کند: «نِعْمَ اللهوُ المِغْزَلُ لِلْمَرأة الصالِحَةِ»؛ «بافندگى لهو و سرگرمى زن صالح است». وسائل الشیعه، ج 6، ص 185. بسیارى از بازى هایى که در این عصر رایج بوده و داراى هدف و منفعت عقلایى است، از مصادیق این قسم به شمار مى رود.

3.

مشغول شدن به امورى که باعث طرب و شادى نفسانى و خارج شدن از حد اعتدال مى گردد؛ مانند غنا و نواختن موسیقى.

در متون دینى، هیچ گاه لهو به صورت فراگیر و مطلق حرام نبوده؛ بلکه نوع خاصى از آن مورد مذمت و حرمت قرار گرفته است. «لهو حرام» آن است که شارع مقدس به طور جزئى و مشخص، به آن تصریح کرده و مورد نهى و سرزنش خود قرار داده است، مانند نواختن موسیقى و استماع آن. فاضل لنکرانى، جامع المسائل، ج 1، س 1009؛ اکبر ایرانى، بررسى مبانى موسیقى، ص 76؛ على حسینى، الموسیقى، ص 143-152؛ سید ابوالقاسم خوئى، مصباح الفقاهه، ج 1، ص 423.

آیةاللَّه بروجردى مى فرماید: حرمت برخى انواع لهو هر چند قطعى است؛ ولى نمى توان آن را به همه اقسام آن سرایت داد. لهو حرام آن است که انسان را از حد اعتدال و طبیعى خود بیرون آورد و باعث کاهش یا سلب جدیت عقل شود؛ مانند برخى آهنگ هاى موسیقى که هر کس بشنود، او را در حرکات و رفتار بى اختیار مى سازد (هر چند از عاقل ترین انسان ها باشد). البدر الزاهر فى صلوة الجمله والمسافر، ص 234.شبیه این سخن از آیةاللَّه وحید خراسانى نیز نقل شده است. سید محمد تقى حسینى، غنا در آیینه شفاف اهل بیت، ص 9 و 78.