می دانیم که بیماری‌ ها و دشواری‌ ها آزمایشی از جانب پروردگارند. در این صورت، آیا پیشگیری از بروز خسارت و یا درمان بیماری، واکنشی منفی نخواهد بود؟

انسان‌ها با امور مختلفی مورد آزمایش قرار می‌­گیرند و موفّقیت در این آزمایش‌ها، امتیاز مثبتی برای آنها بوده، علاوه بر پاداش مناسب، می­‌تواند کفاره­‌ای برای گناهان آنان باشد: «وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْ‏ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرین»؛‏[1] و شما را به چیزهایی؛ مانند فقدان امنیت، گرسنگی و خسارت­‌‌های مالی و جانی مورد امتحان قرار می‌­دهیم و صابران را بشارت ده!
اما از این‌که خدا انسان‌ها را با دشواری‌­هایی آزمایش می‌کند نباید به این نتیجه رسید که آنان زمینه سختی‌­ها را برای خود فراهم ساخته و یا آن‌که برای برطرف شدن دشواری­‌ها هیچ اقدامی به عمل نیاورند.
آنها می­‌توانند با اقداماتی، امنیت جامعه خود را افزایش دهند، به دنبال غذا بوده تا گرسنگی خود را برطرف سازند، از اموال خود مراقبت کنند تا دچار خسارت نشود و نیز به دنبال دارو و درمان مناسب باشند تا انواع بیماری‌­ها، آنان و بستگانشان را از پای درنیاورده و یا زمین‌گیرشان نکند.
این غیر منطقی است که انسان هیچ اقدامی در برابر دشواری­‌ها انجام نداده و با این وجود، خود را در آزمایش الهی موفق و پیروز بپندارد؛ زیرا انسان‌ها مکلف به وظیفه هستند و نتیجه به دست خداوند خواهد بود.
به عنوان نمونه، انسانی در برابر آزمایش بیماری موفق است که در برابر آن، صبر را پیشه ساخته، همزمان و در حد امکان به درمان آن بپردازد.
به عبارتی؛ او دو وظیفه «صبر» و «درمان» را دارد و تنها در صورتی در امتحان الهی بیماری موفق قلمداد خواهد شد که به هر دو وظیفه خود عمل کرده باشد. در این حالت، خواه درمان او به بهبود کامل انجامیده و یا آن‌که فعالیت‌های درمانی انجام شده بی‌­نتیجه باشد چون در هر دو حالت از صابران بوده استحقاق دریافت پاداش را خواهد داشت.

---