یکی از آثار بسیار مخرب گناه، ایجاد حالت یأس و ناامیدی است، چنین حالتی را می توان دروازه ورود به همه معاصی و گناهان برشمرد.

شخصی که امیدش به رحمت خداوند قطع می گردد و خود را مشمول قهر حتمی الهی ببیند، و آخرت خود را تباه شمارد، برای اینکه حداقل نقد دنیا از کف او نرود، هرمعصیتی را برخود هموار می سازد.
 

                                                                       
چرا که تنها عامل پرهیز از گناه، خوف از عاقبت معصیت است، و او با زهر یأس از این زندان رها گشته است.

حضرت امیر علیه السلام می فرماید:

الْخَوْفُ سِجْنُ النَّفْسِ مِنَ الذُّنُوبِ وَرادِعُها عَنِ الْمَعاصی.[1]

ترس زندان نفس از گناهان و موجب ترک معاصی است.

لهذا برنامه مکتب اخلاقی اسلام ایجاد حالتی بین یأس و امید است، یأسی که آدمی را از نتیجه کردار خود بهراساند و البته درحدی که امید وی به رحمت حقّ منقطع نگردد.

«أَمَّنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ اللَّیلِ ساجِداً وَ قائِماً یحْذَرُ الْآخِرَةَ وَ یرْجُوا رَحْمَةَ رَبِّهِ…».[2]

آیا اهل آتش با ارزش است یا کسی که شبها به خشوع و سجده و قیام مشغول است و از آخرت بیم و به رحمت پروردگارش امیدوار می باشد.

علیهذا هم یأس و ناامیدی محض که خوف محض بیافریند و هم رجاء و ایمنی از قهر الهی، هردو به خاطر توالی فاسده عدیده و تشویق و ترغیب خلایق به گناه مردود هستند و کبیره موبقه محسوب می شوند.

پی نوشت ها:
[1] غررالحکم.
[2] زمر/ 9.

منبع: حوزه نت