نامگذاری امام رضا(ع)

امام علی بن موسی الرضا (علیه السلام) هشتمین امام شعیه در روز 11(ذی القعده 148 ه ش) در شهر مدینه جهان را به نور خویش روشن ساخت، نام شریف آن حضرت علی و کنیه معروف آنحضرت ابوالحسن و لقب های مشهور آن گرامی رضا غریب الغربا، معین الضعفا، شمس الشموس و انیس النفوس است ما نام امام (علیه السلام) علی می باشد اما لقب آن حضرت رضا می باشد .در یک حدیث بسیار جالب و خواندنی شخصی به نام بزنظی از امام جواد (علیه السلام) سوال نمود که جماعتی از مخالفین شما و پدر شما پندارند که لقب پدر شما را مامون رضا نهاده چون او به ولایتعهدی رضایت داد و مامون از این رضایت خرسند شد نام او را رضا نامید امام جواد (علیه السلام) فرمود دروغ می گویند آنها به خدا کافر شده اند نسبت به خدای تبارک و تعالی خداوند متعال او را رضا نامید ( که از طریق پیامبر بیان شد خود پیامبر وقتی نام ائمه را می برند امام هشتم را با لقب رضا یاد نمود ) برای اینکه آن حضرت پسندیده خدا بود در آسمان و زمین دو رسول خدا و ائمه بعد از آن حضرت خشنود بودند که او مورد پسند خدا و رسولش است بزنطی می گوید سوال کردم آیا تمام آبا و اجداد تو رسول الله وعلی (علیه السلام) مورد پسند خدا نبودند چرا آنها را رضا نامیده نکردند در جواب امام جواد(ع) گفت بلی آنها هم مورد پسند خدا بوده اند فرمود پس چرا حضرت این لقب را گرفت فرمود برای اینکه مخالفان و موافقان بالجمله همگی او را پسندیده بودند و از وجود وی خشنود و راضی بودند در حال آنکه این موقعیت و رضایت دوست و دشمن برای هیچ یک از آبا واجداد من رخ نداد بدین جهت لقب رضا برای آن حضرت شهرت گرفته استکه این لقب توسط پدر امام رضا (علیه السلام) مشهور شد در روایات دارد که امام موسی بن جعفر پسر خود را با نام صدا نمی زدند بلکه ایشان را با لقب صدا می زدند تا شهرت جهانی پیدا کند (1) از اینرو لقب رضا برای آن حضرت مشهور شد چون پسندیده خدا و رسولش و ائمه بعد از رسول بود و دوست و دشمن او را پسندیده بود و تما القابی که برای امامان (علیهم السلام) است بخاطر موقعیت ها وزمان ها و مکانهایی بوده که در آن زمان بوده است و الا تمام آنها یکی است و نور واحد هستد پس دلیل اینکه رضا نامیده شود چون پسندیده خدا و رسول و دوست و دشمن بوده است .
امام رضا (علیه السلام) فرمود : کسی که از سرزمین های دور به زیارت من می آید در سه جا یاری او خواهم آمد و از بیم ها نجاتش خواهم داد :
الف : هنگامی که نامه اعمال انسانها به دست راست یا چپ آنان داده می شود .
ب: هنگام عبور از صراط.
ج: به وقت سنجش اعمال (2)
و از پیامبر نقل شده است : در آینده نه چندان دور یکی از فرزندان عزیز من در سرزمین خراسان مدفون خواهد شد هیچ مومنی به زیارت او نرود مگر اینکه خداوند بهشت را بر او واجب سازد و آتش را بر بدن او حرام گرداند (3)
منابع :
1- ابن شهر آشوب، محمد بن علی،مناقب ال ابی طالب، چاپ قم، انتشارات علامه، اثبات الهداه، محمد بن الحسن حر العاملی، چاپ تهران، دارالکتب الاسلامیه 1364
2- محمد بن الحسن حر العاملی، وسائل الشیعه چاپ بیروت، احیاء الثراث العربی، 1391 ه ج 10،ص433
3- محمد باقر مجلسی، بحار الانوار ،چاپ بیروت، دارالحیاء التراث العربی، 1403 ،ج 14،ص100.
به نقل از اداره پاسخگویی آستان قدس رضوی