ابتدا بايد توجه داشته باشيد كه دنيا محل ابتلاء و آزمايش و امتحان است و طبق فرمايش مولا اميرالمؤمنين «دنيا سرايي است كه بلاها آن را احاطه نموده است» انشاءالله شما با پيشه نمودن صبر و ايمان از آزمايشات الهي و سختي هاي روزگار به صحت و سلامت بيرون آييد و خداوند متعال نيز شما را در اين امر مهم ياري فرمايد.
از نظر حقوقي چون فرزندان شما داراي سني بالاتر از سن بلوغ هستند (14 سال) اختيار ماندن يا رفتن، به خودشان محول مي شود. حضانت اصولاً مربوط به سن زير بلوغ است و قانون مدني در اين مورد مي گويد. «همين كه طفل كبير و رشيد شد از تحت ولايت خارج ميشود.[1]» لذا با مراجعه به دادگستري و تقاضاي رشد براي دخترتان و بعد از اثبات آن ايشان مخير خواهد بود كه نزد شما زندگي نمايد.
علاوه بر اين كه در مورد هر فرزندتان با توجه به مواد قانون مدني مي توانيد دادخواستي مبني بر عدم لياقت همسرتان در نگهداري فرزندان به دادگاه تقديم نموده و از آن دادگاه بخواهيد با توجه به خطر براي سلامت و اخلاق فرزندانتان سرپرستي آنان را به شما واگذار نمايند كه در اين مورد مي توانيد از قوانين موجود كمك بگيريد:
«هرگاه در اثر عدم مواظبت يا انحطاط اخلاقي پدر يا مادري كه طفل تحت حضانت اوست صحت جسماني و يا تربيت اخلاقي طفل در معرض خطر باشد محكمه مي تواند به تقاضاي اقرباي طفل به تقاضاي قيم او يا به تقاضاي مدعي العموم هر تصميمي را كه براي حضانت طفل مقتضي بداند اتخاذ كند»[2] اين قانون در جايي ديگر اعلام مي نمايد «در هر مورد حسب اعلام يكي از والدين يا اقرباي طفل يا دادستان يا اشخاص ديگر مشخص شود كه تغيير در وضع حضانت طفل ضرورت دارد اعم از اين كه قبلاً تصميمي در اين مورد اتخاذ شده يا نشده باشد و يا به طريق اطمينان بخشي ترتيب نگهداري و حضانت طفل داده نشده باشد دادگاه پس از رسيدگي حضانت طفل را به كسي كه مقتضي بداند محول مي كند».[3]شما در اين مورد مي توانيد به اين ماده كه اعلام نموده «هر گاه دادگاه خانواده تشخيص دهد كسي كه حضانت طفل به او محول شده از انجام تكاليف مربوط به حضانت خودداري كرده يا مانع ملاقات طفل با اشخاص ذيحق مي شود او را براي هر بار تخلف به پرداخت مبلغي از هزار ريال تا ده هزار ريال و در صورت تكرار به حداكثر مبلغ مذكور محكوم خواهد كرد. در هر صورت حكم اين ماده مانع از تعقيب متهم چنان چه عمل او طبق قوانين جزايي جرم شناخته شده باشد نخواهد بود»[4] علاوه بر اين كه طبق قوانين، پدر نمي تواند فرزندان را در جايي سكونت دهد كه امكان ملاقات با شما را نداشته باشند مگر در صورت ضرورت، آن هم با اجازه از دادگاه.
در مورد مشكل ديدار با فرزندانتان نيز قانون مدني پيش بيني لازم را ارائه داده است: «در صورتي كه به علت طلاق يا به هر جهت ديگر ابوين طفل در يك منزل سكونت نداشته باشند هر يك از ابوين كه طفل تحت حضانت او نمي باشد حق ملاقات طفل خود را دارد تعيين زمان و مكان ملاقات و ساير جزييات مربوط به آن، در صورت اختلاف بين ابوين، با محكمه است».[5]شما مي توانيد از وكيل حقوقي يا مشاوره حقوقي دادگستري نيز در مورد مشكل خود كمك بگيريد، در نهايت اين نظر در رأي قاضي است كه عادلانه و محترم خواهد بود.
پي نوشت ها:
[1] – ماده ي 1193 قانون مدني.
[2] – مادهي 1173 قانون مدني.
[3] – مادهي 13قانون حمايت خانواده مصوب 1353.
[4] – مادهي 14قانون حمايت از خانواده.
[5] – مادهي 1174 قانون مدني.