- از نظر اندیشمندان اسلامى یک عشق حقیقى بیشتر در عالم وجود ندارد و آن عشق به خدا است و سایر عشقها، عشق کاذب، یا غیر حقیقى، یا مجازى هستند، بلکه اطلاق عشق بر غیر خدا صحیح نیست؛ چون آنها شوق هستند، نه عشق. خصوصیت آنها این است که انسان تا آن معشوقها را ندارد به آنها علاقه و عشق دارد، ولى پس از رسیدن، کمکم علاقه نسبت به آنها کم شده و از بین میرود، در حالیکه عشق حقیقى آن است که پس از وصول نه تنها کم نمیشود، بلکه زیادتر هم میگردد.
- عشق مجازى به سالک عارف براى تلطیف روح، کمک میرساند؛ زیرا عاشق همواره متوجه معشوق است و سعى در به دست آوردن دل او دارد و حاضر است براى رضاى او از همه چیز دست بکشد.
- عشق مجازى انسان را از علایق و دلبستگیهاى این جهان آزاد کرده و تمام همت و تلاش و خواستههاى او را در یک جهت متمرکز میکند، و همین کار باعث میشود که توجه او به معشوق حقیقى، نسبت به دیگران آسانتر باشد؛ زیرا دیگران باید از هزاران خواسته و هدف دست بردارند، اما او از همه دست کشیده و فقط باید از یک مورد دل برکند تا به آستان معشوق حقیقى برسد.
- بعضى این استعداد را ندارند که مستقیماً عشق الهى در وجودشان شعلهور شود، ولى در اثر ابتلا به عشق مجازى و ارضا نشدن بعد از وصول، متوجه عشق حقیقى میشوند و میفهمند که تنها معشوق لایق به عشقشان و تنها موجود سزاوار محبت خدا است.
- علمای اسلام در مورد عشق مجازى اکثراً اظهار نظر قطعى نکردهاند. البته عرفا و صوفیان عموماً طرفدار عشق مجازى هستند، ولى عدهاى از فقها و متکلمان شدیداً با عشق مجازى مخالفت کرده و آنرا نوعى انحراف از عشق حقیقى، بلکه انحراف از دین برمیشمارند. و اصولاً اطلاق واژه «معشوق» را بر خدا صحیح نمیدانند و کلّاً آثار منظوم صوفیان در مورد عشق را ناشى از تمایلات جنسى یا شکست در عشقهاى مادى میدانند.
خانه » همه » مذهبی » نظر اسلام را در مورد «عشق مجازى» چیست؟ و آیا عشق مجازی انسان را به حقیقت میرساند؟