نقد پلورالیسم-حق و باطل-سخنان رهبری

این مسأله ى نسبى نگرى، حرف خوبى نیست. نه این که من بخواهم بگویم چه کسى حق مطلق است، چه کسى هم باطل مطلق؛ نه، این را به طور طبیعى آدم مى داند که هیچ انسانى نیست که در مجموعه ى تفکراتش، یک حرف غلط یا یک فکر باطل – ولو نادانسته – نباشد. آن کسى هم که فرضاً تصور غلط یا ایده ى باطلى را دنبال مى کند، لابد چیزهایى در کلماتش هست که آنها حق است. بالاخره هر دروغگویى هم یک بار راست مى گوید؛ ولو تصادفاً. این را من قبول دارم؛ اما این که ما این را به صورت یک مبناى فکرى و فلسفى دربیاوریم و بگوییم اصلاً حق مطلق و باطل مطلقى وجود ندارد، این غلط است. نخیر، حق مطلق وجود دارد، باطل مطلق هم وجود دارد. پیامبر اکرم در جنگ بدر به پروردگار عالم عرض کرد که پروردگارا! امروز همه ى حق، در مقابل همه ى باطل ایستاده است. واقعاً همین طور بود. پیامبر، حق مطلق بود؛ اما جبهه ى مقابلش، باطل مطلق. شما بفرمایید ببینم در مجموعه ى کافر قریش که سواد ندارند، اخلاق ندارند، دخترانشان را زیر خاک مى کنند، در مقابل بت به سجده مى افتند، به همدیگر ظلم مى کنند، آن همه آدم کشى مى کنند، حقشان کجاست؟ باطل مطلق است دیگر؛ کمااین که پیامبر هم حق مطلق است. بنابراین، نظریه ى نسبى گرایى در حق و باطل، یک حرف است، که من این نظریه را قبول ندارم. اما این که در واقعیت خارجى، آیا حق مطلق یا باطل مطلق در ماها وجود دارد، آن یک حرف دیگر است. بله، من هم عقیده ام این است که هر آدم یا هر مجموعه ى طرفدار حق، بالاخره ممکن است شائبه ى غلطى، باطلى، خطایى در آن وجود داشته باشد؛ عکسش هم از آن طرف وجود دارد.
امیدوارم که من توانسته باشم این سؤال را جواب بدهم. اگر این برادر یا خواهر عزیزى که این سؤال را نوشته، باز هم در این زمینه برایش سؤال باقى مانده، بنویسند، بدهند؛ اگر من ان شاءاللَّه بعداً فرصت کردم، یا خودم به اینها جواب بدهم، یا مجموعه یى را بگذارم جواب بدهند، باز بیشتر توضیح خواهیم داد.