نقش اهل بیت علیهم السلام در تفسیر

نقش اهلبیت علیهم السلام در تفسیر بخشی همان است که در سؤال به آن اشاره نموده اید وبخش دیگر مربوط به حقائقی است که فهم انها جز از طریق ایشان میسر نیست.بر طبق حدیث ثقلین قرآن وعترت جدائی ناپذیرند.(البته ائمه (ع)هم شیوه های گوناگون تفسیری داشته اند که تفسیر قران به قرآن بخشی از آنست.بیان واژگان ،بیان مصداق واقعی ،وتبیین مراد واقعی وتأویل آیات نیز از شیوه های تفسیری امامان (ع) است.)

الف) مقصود از روایت یاد شده آن است که بدون «ثقلین» فهم قرآن و عمل دقیق بر طبق آن ممکن نیست. بنابراین باید از «ثقلین» جدا نشد و این انفکاک ناپذیرى به معناى جدایى ناپذیرى فیزیکى نیست؛ بلکه جدا ناپذیرى هدایتى و معرفتى است؛ یعنى، معارف و هدایت هاى قرآن، از طریق اهل بیت(ع) قابل استفاده است. بنابراین هر چند هر کس براى راه یابى به معارف قرآن از مسیر معارف و آثار اهل بیت(ع) حرکت کند، از آن سرچشمه حظّ وافرخواهد برد؛ ولى در غیر این صورت بهره اندکى از حقیقت نصیبش خواهد شد. بنابراین در شهادت و رحلت اهل بیت(ع) نیز بین آنان و قرآن جدایى نیست. خلاصه این که مراد روایت مذکور این است که قرآن نیاز به مفسرانی الهی دارد زیرا «منه آیات محکمات هن ام الکتاب و اخر متشابهات» ؛ (آل عمران، آیه 7). برخی آیات قرآن محکمات هستند و همه آن را می فهمند و برخی از آیات متشابهات هستند و نیاز به تفسیر اهل ذکر و کسانی دارد که به منبع فیض الهی وصل هستند و اگر از تفسیر آنان جدا شویم دچار انحراف در عقیده می گردیم و چه بسا همین قرآن موجب گمراهی انسان گردد. «ولا یزید الظالمین الا خسارا؛ (اسراء، آیه 82). به عنوان مثال قرآن می فرماید خداوند بر عرش خود نشسته است و حکمرانی می کند. گروهی از اهل سنت که از اهل بیت دور افتاده اند از این آیات چنین استفاده کرده اند که خداوند جسم دارد و بر تختی می نشیند و خدایی می کند. ب) نکته دیگر این که در زمان غیبت نیز امام معصوم(ع) حضور دارد و به اصلاح امور امت و ارائه هدایت هاى لازم در موارد مقتضى مى پردازد و غیبت امام عصر(عج) به معناى جدایى عترت از قرآن نیست.