در زمان ظهور و قبل از آمدن حضرت، اتفاقات بزرگ و روشنی رخ می دهد و اینطور نیست که وقتی جهان آرام است، اعلام کنند که امام ظهور کرد. بلکه در جهان مقدمات فراوانی وجود دارد که تا اتفاق نیفتد، ما چنین چیزی را تصدیق نمی کنیم.

امام عصر(ع) در توقیعی که شیخ صدوق در کمال الدین نقل می کند، می فرماید: اگر کسی گفت من امام را دیدم که ظهور کرده، قبل از خروج سفیانی و شنیده شدن صیحه دروغ می گوید و افترا می زند.

سفیانی به تعبیر روایات کسی است که بتواند ۶ ماهه کور خمس شامات را بگیرد. ۴ کشور ادرن، فلسطین، لبنان و سوریه را بگیرد. یعنی اتفاق بسیار بزرگ که همه با خبر می شوند و صیحه آسمانی اگر ندایی داده شود که در کل دنیا این صدا شنیده شود و به همه گفته شود که به امامی که قیام کرده، بپیوندید و این پیام معجزه آسا است، این نشانه ها به گونه ای هستند که همه مردم از آنها با خبر می شوند.

بعد از این نشانه ها و اتفاقات اگر کسی کنار کعبه ایستاد و بشارت داد که من مهدی موعود هستم، ما می پذیریم. البته بعد از این اتفاقات فرصتی برای مدعیان دروغین نمی ماند و حضرت خود بلافاصله اعلام می کند.