هشام بن حکم در کوفه متولّد شده و در واسط می زیسته و در بغداد کسب و تجارت کرده است. وی از بزرگان شیعه و چشم و چراغ و چهره درخشان این طایفه و از یاران دانشمند و پرمایه علمی امام صادق»علیه السلام« و امام کاظم»علیه السلام« و سخنگوی شیعه در عصر این دو امام بوده است; از کسانی که در اثبات امامت و حقیقت مذهب تشیع، باب بحث و مناظره و استدلال با مخالفان را گشود و در رشته کلام و دلیل و برهان تسلّطی کامل داشت و در حضور جواب و سرعت انتقال نابغه بود و چون امام صادق»علیه السلام« به فداکاری او در این کار آگاه شد، او را دعایش کرد و از آن پس هرگز در بحث و جدل شکست نخورد. مرگ او به سال 179ق پس از وفات امام موسی بن جعفر»علیه السلام« روی داد و حضرت رضا»علیه السلام« چون شنید، به روانش رحمت فرستاد.